Την Δευτέρα στις 19/07 ξεκίνησαν και στην πόλη της Καρδίτσας οι περιπολίες των ΔΙ.ΑΣ.Αυτοί από εκεί που βαράγανε σκοπέτο και τους έτρωγε η ορθοστασία για τρεις και εξήντα, τους τάξανε πριμ και τους δώσανε υπηρεσιακά διπλώματα(γι’ αυτό πέφτουν κάθε λίγο και λιγάκι). Αρχικά δεν τους δώσανε ούτε κράνη και τα βάλανε από την τσέπη τους. Φαντάσου πρεμούρα.. Είναι αυτοί που ¨πουλάνε μούρη¨ με τις πανάκριβες μηχανές(ξεχνώντας πως εμείς τις έχουμε χρυσοπληρώσει). Νεαροί και νεαρές με το διερευνητικό-θρασύδειλο βλέμμα του ράμπο και την ασορτί ψυχολογία που τους κάνει επικίνδυνους οπλοφόρους. Με τις κουκούλες του σύγχρονου δοσίλογου(καμία σχέση με τον κουκουλοφόρο διαδηλωτή που τους σπάει τον τσαμπουκά και θέλει να αποφύγει το νομικό τους οπλοστάσιο). Τραγελαφικός περιφερόμενος θίασος σε μια ανέκαθεν ήσυχη αλλά ζωντανή γειτονιά. Και αυτή τη ζωντάνια είναι που θέλουν να πατάξουν..Η Καρδίτσα αποτελεί μία πόλη με μηδαμινά ποσοστά εγκληματικότητας και παρόλο που ο τοπικός τύπος έχει μεγιστοποιήσει και διατηρεί σταθερή την υπερπαραγωγή προπαγάνδας έναντι του παραπάνω ισχυρισμού σύσσωμη η τοπική κοινωνία διαπιστώνει καθημερινά το αντίθετο! Συνεπώς καθίσταται σαφές πως η παραγγελία νέων υπέρμπατσων από την πρωτεύουσα είναι ένα επικοινωνιακό τρικ του νέου αστυνομικού διευθυντή Αγγέλη προκειμένου να ανακτήσει την κοινωνική ανοχή ενάντια σε περιστατικά ωμής αστυνομικής βίας και να παγιώσει την θέση του καθώς και μία έσχατη προσπάθεια να επιβάλλει ένα αστυνομοκρατούμενο καθεστώς εντός της πόλης.Ο εν λόγω θρασύτατος γαλονάς ζητά επανειλημμένα μέσα από τον τύπο την κοινωνική νομιμοποίηση των ΔΙ.ΑΣ. και προτάσσει την σύναψη φιλικών και προσωπικών σχέσεων με τους πολίτες προς την αποτελεσματικότερη αστυνόμευση.
Από την πρώτη κιόλας μέρα έγιναν 3 συλλήψεις και πολλοί έλεγχοι σε άκυρο κόσμο κάνοντας αρνητικά αισθητή την παρουσία τους (όχι ότι αναμέναμε τίποτα διαφορετικό βέβαια).Η τρομοκρατική τους δράση σε άλλες πόλεις περιέχει πλούσιο ιστορικό: πολλές καταπατήσεις ασύλου ιδιαίτερα στο Α.Π.Θ., άπειροι τραμπουκισμοί σε γειτονιές, σύλληψη ατόμου με ειδικές ανάγκες, απρόκλητη επίθεση στο στέκι μεταναστών στην Αθήνα και επίθεση στους παρευρίσκοντες με αποτέλεσμα σοβαρούς τραυματισμούς κλπ.
Όταν η χώρα παραλύει από τις απεργιακές κινητοποιήσεις με νέα μέτρα να καθιστούν ακόμη και την επιβίωση καθημερινό ζήτημα για πολλούς το κράτος εξασφαλίζει την ασφάλεια με νέες αστυνομικές δυνάμεις;Ασφαλώς όχι-η πτώση της εγκληματικότητας θα επέλθει μόνο μέσα από την αυτοοργανωμένη αντίσταση ενάντια στις εξουσίες, σε κράτος και αφεντικά, μέσα από την εξίσωση των τάξεων-κατάσταση βέβαια ανέφικτη υπό την αγκαλιά του παρόντος κεφαλαιοκρατικού συστήματος που αλλοτριώνει, αποξενώνει, ληστεύει και σκοτώνει.Και φυσικά η αστυνομία δεν είναι τίποτα άλλο από το κατασταλτικό δεκανίκι του συστήματος.Μπράβοι των αφεντικών, προστάτες μεγαλοτσιφλικάδων, προσωπικοί φρουροί πολιτικών εθελοτυφλούν στην πρεζεμπορία και στην σωματεμπορία, τρομοκρατούν, χτυπούν σκοτώνουν και ο τύπος το βουλώνει.Μόνο η κοινωνική ευσυνειδησία και η αλληλεγγύη θα περιφρουρήσουν τις γειτονιές μας.Οι μπάτσοι δεν είναι παιδιά των εργατών-είναι τα σκυλιά των αφεντικών ή αλλιώς καλύτερα άνεργος πάρα μπάτσος.
Δεν πρόκειται να ανεχτούμε καμία αστυνομική αυθαιρεσία στην Καρδίτσα.Δεν πρόκειται να αφήσουμε όσο περνά από τα χέρια μας κανέναν μόνο του όταν είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης, αντίθετα θα είμαστε εκεί αλληλέγγυοι.Δεν πρόκειται να δεχτούμε θετικά καμία κρατική συνεισφορά προς της «κοινωνική ασφάλεια» γιατί ξέρουμε τους ρόλους τους.Δεν πρόκειται στα πάρκα και στις πλατειές μας να ανεχτούμε τις περιπολίες τους.Ούτε λίγο ούτε πολύ....
Στις γειτονιές μας, στην πόλη μας και στα χωριά μας, οι ΔΙ.ΑΣ. απλά δεν έχουν ελπίδα.
Να επανακαταλάβουμε τους δημοσίους χώρους και να οικειοποιηθούμε τις πλατείες και τα πάρκα ως ελάχιστη παρακαταθήκη για τα παιδιά μας.
Αναρχικοί/Αντιεξουσιαστές/Αυτόνομοι Καρδίτσας
Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010
Κυριακή 13 Ιουνίου 2010
Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009
Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009
Κυριακή 2 Αυγούστου 2009
Η λειτουργία του κατασταλτικού μηχανισμού μετά το Δεκέμβρη
Μετά από τα γεγονότα του Δεκέμβρη, ο κρατικός μηχανισμός θέλοντας να αποτρέψει παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον και παράλληλα να επαναφέρει τους εξεγερθέντες νεολαίους στην σάπια καθημερινότητα που το ίδιο προβάλλει, επιχειρεί να νομιμοποιήσει τα κατασταλτικά του σχέδια ακόμα και αν αυτά έρχονται αντιμέτωπα με τα ανθρώπινα δικαιώματα επιβεβαιώνοντας σε όλους μας, για ακόμα μια φορά, το προσωπείο του.
Αρχικά το κράτος στράφηκε ενάντια σε κέντρα ευρείας αντιπληροφόρησης, όπως τα υπό κατάληψη δημόσια κτήρια και την ιστοσελίδα indymedia. Χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την διακίνηση ναρκωτικών ουσιών καθώς και την δημιουργία εμπρηστικών μηχανισμών, εκπρόσωποι της κυβέρνησης μίλησαν δημόσια για τις βλέψεις της προς καταστολή των καταλέλημένων κτηρίων. Παρ’ όλες τις δριμύτατες επιθέσεις που δεχόντουσαν όλα αυτά τα χρόνια, οι καταλήψεις συνεχίζουν να λειτουργούν ως χώροι αντιπληροφόρησης και διακίνησης ελευθεριακών ιδεών μέσω κοινωνικών εκδηλώσεων(όπως συναυλίες, συζητήσεις…).Από την άλλη και το indymedia δέχθηκε τα πυρά των ΜΜΕ και της Βουλής, και απειλήθηκε ακόμα και με κλείσιμο, καθώς αποτέλεσε «συντονιστικό όργανο» της εξέγερσης.
Ακόμη το κράτος στράφηκε εναντίων εξεγερμένων πολιτών επιχειρώντας να ποινικοποιήσει την κουκούλα, επιβάλλοντας βαρύτερες ποινές σε όσους παρέβαιναν τον νόμο φορώντας αυτή, και προτείνοντας νομοσχέδιο για εγκατάσταση κλειστών συστημάτων παρακολούθησης στους δρόμους (αν αυτό δεν θυμίζει σύγχρονο μεσαίωνα τότε τι;).Αυτό, όπως προαναφέρθηκε βέβαια, έρχεται σε σύγκρουση με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Επιπλέον, θα θέλαμε να αναφερθούμε στον αντιτρομοκρατικό νόμο με τον οποίο διώκονται πολλοί από τους συλληφθέντες ξεκινώντας από τις ηλικίες των 15 ετών, βάσει διατάξεων αυτού όπως «συγκρότηση δομημένης και με διαρκή δράση ομάδας/εγκληματικής οργάνωσης η οποία λειτουργούσε σε οργανωμένη βάση και με κατανεμημένους ρόλους, με διαρκή λειτουργία προς τα έξω, που επεδίωκε την διάπραξη εμπρησμών η οποία δεν σχηματίστηκε περιστασιακά αλλά με μόνιμο και σταθερό χαρακτήρα και με υποδομή τέτοιας έκτασης και δυναμικής που διέθετε ποικίλα τεχνικά μέσα πάσης φύσεως με δυνατότητα της ομάδας να εναλλάσσεται και να αντικαθιστά τα μέλη της χωρίς να υφίσταται αλλαγή».Και όλα αυτά σε 15χρονους!!!
Επιπρόσθετα , το κράτος στις παραπάνω ενέργειές του συμπεριέλαβε την συγκρότηση μιας νέας ομάδας κρούσης εν ονόματι «ομάδα δέλτα».Η συγκεκριμένη, μας έδειξε από νωρίς τις διαθέσεις της με δύο περιπτώσεις καταπάτησης ασύλου ,από τα μέλη της, στις 27 και 29 Απριλίου. Συγκεκριμένα, στις 27 Απριλίου με πρόσχημα την συμπλοκή οπαδών η ομάδα δέλτα εισέβαλλε στο πανεπιστήμιο Αθηνών, στην πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου, όπου πραγματοποίησε προσαγωγές και δύο συλλήψεις και στις 29 Απριλίου στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Η κρατική τρομοκρατία παρ’ όλα αυτά δεν θα είναι σε θέση, για πολύ ακόμα, να καταστέλλει τις εξεγέρσεις των μαθητών, των φοιτητών, και των εργατών αφού εμφανέστατα οι ταξικές ανισότητες γίνονται ισχυρότερες: μέρα με τη μέρα –όλο και πιο πολύ- οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι…..
.
ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Ή ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ Ή ΜΕ ΤΙΣ ΓΡΑΒΑΤΕΣ
Αρχικά το κράτος στράφηκε ενάντια σε κέντρα ευρείας αντιπληροφόρησης, όπως τα υπό κατάληψη δημόσια κτήρια και την ιστοσελίδα indymedia. Χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την διακίνηση ναρκωτικών ουσιών καθώς και την δημιουργία εμπρηστικών μηχανισμών, εκπρόσωποι της κυβέρνησης μίλησαν δημόσια για τις βλέψεις της προς καταστολή των καταλέλημένων κτηρίων. Παρ’ όλες τις δριμύτατες επιθέσεις που δεχόντουσαν όλα αυτά τα χρόνια, οι καταλήψεις συνεχίζουν να λειτουργούν ως χώροι αντιπληροφόρησης και διακίνησης ελευθεριακών ιδεών μέσω κοινωνικών εκδηλώσεων(όπως συναυλίες, συζητήσεις…).Από την άλλη και το indymedia δέχθηκε τα πυρά των ΜΜΕ και της Βουλής, και απειλήθηκε ακόμα και με κλείσιμο, καθώς αποτέλεσε «συντονιστικό όργανο» της εξέγερσης.
Ακόμη το κράτος στράφηκε εναντίων εξεγερμένων πολιτών επιχειρώντας να ποινικοποιήσει την κουκούλα, επιβάλλοντας βαρύτερες ποινές σε όσους παρέβαιναν τον νόμο φορώντας αυτή, και προτείνοντας νομοσχέδιο για εγκατάσταση κλειστών συστημάτων παρακολούθησης στους δρόμους (αν αυτό δεν θυμίζει σύγχρονο μεσαίωνα τότε τι;).Αυτό, όπως προαναφέρθηκε βέβαια, έρχεται σε σύγκρουση με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Επιπλέον, θα θέλαμε να αναφερθούμε στον αντιτρομοκρατικό νόμο με τον οποίο διώκονται πολλοί από τους συλληφθέντες ξεκινώντας από τις ηλικίες των 15 ετών, βάσει διατάξεων αυτού όπως «συγκρότηση δομημένης και με διαρκή δράση ομάδας/εγκληματικής οργάνωσης η οποία λειτουργούσε σε οργανωμένη βάση και με κατανεμημένους ρόλους, με διαρκή λειτουργία προς τα έξω, που επεδίωκε την διάπραξη εμπρησμών η οποία δεν σχηματίστηκε περιστασιακά αλλά με μόνιμο και σταθερό χαρακτήρα και με υποδομή τέτοιας έκτασης και δυναμικής που διέθετε ποικίλα τεχνικά μέσα πάσης φύσεως με δυνατότητα της ομάδας να εναλλάσσεται και να αντικαθιστά τα μέλη της χωρίς να υφίσταται αλλαγή».Και όλα αυτά σε 15χρονους!!!
Επιπρόσθετα , το κράτος στις παραπάνω ενέργειές του συμπεριέλαβε την συγκρότηση μιας νέας ομάδας κρούσης εν ονόματι «ομάδα δέλτα».Η συγκεκριμένη, μας έδειξε από νωρίς τις διαθέσεις της με δύο περιπτώσεις καταπάτησης ασύλου ,από τα μέλη της, στις 27 και 29 Απριλίου. Συγκεκριμένα, στις 27 Απριλίου με πρόσχημα την συμπλοκή οπαδών η ομάδα δέλτα εισέβαλλε στο πανεπιστήμιο Αθηνών, στην πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου, όπου πραγματοποίησε προσαγωγές και δύο συλλήψεις και στις 29 Απριλίου στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Η κρατική τρομοκρατία παρ’ όλα αυτά δεν θα είναι σε θέση, για πολύ ακόμα, να καταστέλλει τις εξεγέρσεις των μαθητών, των φοιτητών, και των εργατών αφού εμφανέστατα οι ταξικές ανισότητες γίνονται ισχυρότερες: μέρα με τη μέρα –όλο και πιο πολύ- οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι…..
.
ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Ή ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ Ή ΜΕ ΤΙΣ ΓΡΑΒΑΤΕΣ
Κατά του ρατσισμού 2ο(από το έντυπο antifa)
«Πριν από τρεις μήνες μου έσπασαν το σαγόνι, τώρα το δάχτυλο, τι θα μου συμβεί στο μέλλον;»
(ανώνυμος αφγανός στην Πάτρα)
«Βρίσκομαι εδώ κι ένα μήνα χωρίς χαρτιά. Τώρα με έχουν πετάξει σε μια τρύπα. Δε μπορώ να βγω έξω. Δε μπορώ και να φύγω. Κάθε μέρα σκέφτομαι πόσο λάθος έκανα που έφυγα από τη χώρα μου. Θέλω να γυρίσω, αλλά δεν ξέρω με ποιόν τρόπο. Αν γυρίσω θα με σκοτώσουν. Εδώ όμως με μεταχειρίζονται σα ζώο. Δεν έχω τίποτα. Ούτε δικαιώματα, ούτε φίλους.»
(ανώνυμος Κούρδος από το Ιράκ)
«Ξεκινήσαμε από τη Σμύρνη με ένα πλοιάριο. Πρώτη φορά έμπαινα σε ελληνικό έδαφος. Η ελληνική ακτοφυλακή μας σταμάτησε. Μου πήραν το κινητό μου. Μου πήραν τα λεφτά μου. Ύστερα με έδειραν. Μου αφαίρεσαν όλα τα ρούχα και έμεινα με τα εσώρουχα. Στο πλοιάριο ήμασταν 20 άτομα. Έκαναν σε όλους μας το ίδιο.»
(ανώνυμος ιρακινός περνάει τα σύνορα)
Τη δεκαετία του’90 η Ελλάδα μετατρέπεται σε χώρα προορισμού για εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από την Αλβανία. Οι μετανάστες αυτοί αποτελούν το φτηνό εργατικό δυναμικό που σπρώχνει την ελληνική οικονομία. Η ελληνική κοινωνία βέβαια δεν είναι καθόλου ζεστή, δείχνοντας της ρατσιστικές διαθέσεις της σε όλα τα επίπεδα. Παρόλα με την πάροδο του χρόνου και με πολλές δυσκολίες οι Αλβανοί μετανάστες απορροφούνται εργασιακά και βελτιώνουν κάπως τη θέση τους, δίχως όμως να λύνεται το πρόβλημα του κοινωνικού ρατσισμού.
Στις μέρες μας το μοντέλο της μετανάστευσης έχει αλλάξει. Χιλιάδες πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράκ και την Παλαιστίνη, χωρίς να είναι εγκληματίες, ζητάνε μια καλύτερη ζωή γιατί στις χώρες τους επικρατεί πόλεμος και ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Σε αυτόν τον πόλεμο συμμετέχει όλη η ευρωπαϊκή «οικογένεια» και μαζί τους κι η Ελλάδα (στο πλαίσιο των νατοϊκών δυνάμεων). Η Ευρώπη γνωρίζοντας ότι θα δεχτεί πολλά κύματα προσφύγων λόγω του πολέμου που η ίδια διεξάγει, αποφασίζει από κοινού να κλείσει τα σύνορα της στις χώρες, οι οποίες είναι οι κύριες πύλες για το ευρωπαϊκό όνειρο. Απαγορεύει έτσι στους πρόσφυγες την είσοδο σε άλλα κράτη.
Μια από αυτές τις πύλες εισόδου είναι η Ελλάδα, η οποία κάνει την βρώμικη δουλειά της Ε.Ε φυλακίζοντας τους μετανάστες σε κέντρα κράτησης και απορρίπτοντας της αιτήσεις πολιτικού ασύλου που αυτοί καταθέτουν. Το αντίτιμο για όλα αυτά είναι οι επιδοτήσεις που παίρνει η Ελλάδα από την Ε.Ε και τα ποσά που πληρώνουν οι μετανάστες για κάθε αίτηση πολιτικού ασύλου. Οι τακτικές απαγόρευσης που χρησιμοποιεί το ελληνικό κράτος είναι μεταξύ άλλων : ο τραμπουκισμός των Αφγανών από λιμενόμπατσους στην Πάτρα, όπως του ανώνυμου 19χρονου πριν λίγους μήνες του κόψανε το δάχτυλο. Στα σύνορα, που σύμφωνα με μαρτυρία 14χρονου αφγανού, η ελληνική ακτοφυλακή οδήγησε το φουσκωτό που επέβαινε μαζί με άλλους μετανάστες κοντά στις τούρκικες ακτές, το τρύπησε και το εγκατέλειψε χωρίς μηχανή και κουπιά. Είναι οι μαζικές απελάσεις λαθρομεταναστών στη διάρκεια της νύχτας μέσω του Έβρου, είναι η φωτιά στον καταυλισμό των Αφγανών στην Πάτρα, που άφησε περίπου 500 άστεγους στο δρόμο. Οι περιγραφές μεταναστών για τις συνθήκες επιβίωσης στα κέντρα κράτησης ταιριάζουν πιο πολύ με στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Όλος «ο πολιτισμένος» κόσμος τα είχε καταδικάσει με το τέλος του πολέμου. Τώρα πια είναι δίπλα μας. Μέσα εκεί στοιβάζονται εκατοντάδες άτομα ανεπιθύμητα για την Ευρώπη που μιας και δεν μπορεί πλέον να τους χρησιμοποιήσει, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους εξοντώσει.
Αυτοί οι λαοί είναι στην χαμηλότερη τάξη είναι στον πάτο του βαρελιού, είναι οι άνθρωποι που ζητούν μια καλύτερη ζωή, μια ίση μεταχείριση και το σημαντικότερο είναι άνθρωποι που δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα.
Αν θεωρήσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι κομμάτι του προλεταριάτου, όπως και εμείς, που δέχεται πόλεμο θα καταλάβουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο δικό τους, αλλά και δικό μας θα καταλάβουμε μέχρι που μπορεί να φτάσει ο καπιταλισμός και τι μέτρα μπορεί να χρησιμοποιήσει, θα καταλάβουμε ότι ο πόλεμος είναι ταξικός και κάποια στιγμή στο χρόνο θα τον βιώσουμε και εμείς, όπως κι αυτοί.
(ανώνυμος αφγανός στην Πάτρα)
«Βρίσκομαι εδώ κι ένα μήνα χωρίς χαρτιά. Τώρα με έχουν πετάξει σε μια τρύπα. Δε μπορώ να βγω έξω. Δε μπορώ και να φύγω. Κάθε μέρα σκέφτομαι πόσο λάθος έκανα που έφυγα από τη χώρα μου. Θέλω να γυρίσω, αλλά δεν ξέρω με ποιόν τρόπο. Αν γυρίσω θα με σκοτώσουν. Εδώ όμως με μεταχειρίζονται σα ζώο. Δεν έχω τίποτα. Ούτε δικαιώματα, ούτε φίλους.»
(ανώνυμος Κούρδος από το Ιράκ)
«Ξεκινήσαμε από τη Σμύρνη με ένα πλοιάριο. Πρώτη φορά έμπαινα σε ελληνικό έδαφος. Η ελληνική ακτοφυλακή μας σταμάτησε. Μου πήραν το κινητό μου. Μου πήραν τα λεφτά μου. Ύστερα με έδειραν. Μου αφαίρεσαν όλα τα ρούχα και έμεινα με τα εσώρουχα. Στο πλοιάριο ήμασταν 20 άτομα. Έκαναν σε όλους μας το ίδιο.»
(ανώνυμος ιρακινός περνάει τα σύνορα)
Τη δεκαετία του’90 η Ελλάδα μετατρέπεται σε χώρα προορισμού για εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από την Αλβανία. Οι μετανάστες αυτοί αποτελούν το φτηνό εργατικό δυναμικό που σπρώχνει την ελληνική οικονομία. Η ελληνική κοινωνία βέβαια δεν είναι καθόλου ζεστή, δείχνοντας της ρατσιστικές διαθέσεις της σε όλα τα επίπεδα. Παρόλα με την πάροδο του χρόνου και με πολλές δυσκολίες οι Αλβανοί μετανάστες απορροφούνται εργασιακά και βελτιώνουν κάπως τη θέση τους, δίχως όμως να λύνεται το πρόβλημα του κοινωνικού ρατσισμού.
Στις μέρες μας το μοντέλο της μετανάστευσης έχει αλλάξει. Χιλιάδες πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράκ και την Παλαιστίνη, χωρίς να είναι εγκληματίες, ζητάνε μια καλύτερη ζωή γιατί στις χώρες τους επικρατεί πόλεμος και ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Σε αυτόν τον πόλεμο συμμετέχει όλη η ευρωπαϊκή «οικογένεια» και μαζί τους κι η Ελλάδα (στο πλαίσιο των νατοϊκών δυνάμεων). Η Ευρώπη γνωρίζοντας ότι θα δεχτεί πολλά κύματα προσφύγων λόγω του πολέμου που η ίδια διεξάγει, αποφασίζει από κοινού να κλείσει τα σύνορα της στις χώρες, οι οποίες είναι οι κύριες πύλες για το ευρωπαϊκό όνειρο. Απαγορεύει έτσι στους πρόσφυγες την είσοδο σε άλλα κράτη.
Μια από αυτές τις πύλες εισόδου είναι η Ελλάδα, η οποία κάνει την βρώμικη δουλειά της Ε.Ε φυλακίζοντας τους μετανάστες σε κέντρα κράτησης και απορρίπτοντας της αιτήσεις πολιτικού ασύλου που αυτοί καταθέτουν. Το αντίτιμο για όλα αυτά είναι οι επιδοτήσεις που παίρνει η Ελλάδα από την Ε.Ε και τα ποσά που πληρώνουν οι μετανάστες για κάθε αίτηση πολιτικού ασύλου. Οι τακτικές απαγόρευσης που χρησιμοποιεί το ελληνικό κράτος είναι μεταξύ άλλων : ο τραμπουκισμός των Αφγανών από λιμενόμπατσους στην Πάτρα, όπως του ανώνυμου 19χρονου πριν λίγους μήνες του κόψανε το δάχτυλο. Στα σύνορα, που σύμφωνα με μαρτυρία 14χρονου αφγανού, η ελληνική ακτοφυλακή οδήγησε το φουσκωτό που επέβαινε μαζί με άλλους μετανάστες κοντά στις τούρκικες ακτές, το τρύπησε και το εγκατέλειψε χωρίς μηχανή και κουπιά. Είναι οι μαζικές απελάσεις λαθρομεταναστών στη διάρκεια της νύχτας μέσω του Έβρου, είναι η φωτιά στον καταυλισμό των Αφγανών στην Πάτρα, που άφησε περίπου 500 άστεγους στο δρόμο. Οι περιγραφές μεταναστών για τις συνθήκες επιβίωσης στα κέντρα κράτησης ταιριάζουν πιο πολύ με στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Όλος «ο πολιτισμένος» κόσμος τα είχε καταδικάσει με το τέλος του πολέμου. Τώρα πια είναι δίπλα μας. Μέσα εκεί στοιβάζονται εκατοντάδες άτομα ανεπιθύμητα για την Ευρώπη που μιας και δεν μπορεί πλέον να τους χρησιμοποιήσει, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους εξοντώσει.
Αυτοί οι λαοί είναι στην χαμηλότερη τάξη είναι στον πάτο του βαρελιού, είναι οι άνθρωποι που ζητούν μια καλύτερη ζωή, μια ίση μεταχείριση και το σημαντικότερο είναι άνθρωποι που δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα.
Αν θεωρήσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι κομμάτι του προλεταριάτου, όπως και εμείς, που δέχεται πόλεμο θα καταλάβουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο δικό τους, αλλά και δικό μας θα καταλάβουμε μέχρι που μπορεί να φτάσει ο καπιταλισμός και τι μέτρα μπορεί να χρησιμοποιήσει, θα καταλάβουμε ότι ο πόλεμος είναι ταξικός και κάποια στιγμή στο χρόνο θα τον βιώσουμε και εμείς, όπως κι αυτοί.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)