Κατά του ρατσισμού 2ο(από το έντυπο antifa)

«Πριν από τρεις μήνες μου έσπασαν το σαγόνι, τώρα το δάχτυλο, τι θα μου συμβεί στο μέλλον;»
(ανώνυμος αφγανός στην Πάτρα)

«Βρίσκομαι εδώ κι ένα μήνα χωρίς χαρτιά. Τώρα με έχουν πετάξει σε μια τρύπα. Δε μπορώ να βγω έξω. Δε μπορώ και να φύγω. Κάθε μέρα σκέφτομαι πόσο λάθος έκανα που έφυγα από τη χώρα μου. Θέλω να γυρίσω, αλλά δεν ξέρω με ποιόν τρόπο. Αν γυρίσω θα με σκοτώσουν. Εδώ όμως με μεταχειρίζονται σα ζώο. Δεν έχω τίποτα. Ούτε δικαιώματα, ούτε φίλους.»
(ανώνυμος Κούρδος από το Ιράκ)

«Ξεκινήσαμε από τη Σμύρνη με ένα πλοιάριο. Πρώτη φορά έμπαινα σε ελληνικό έδαφος. Η ελληνική ακτοφυλακή μας σταμάτησε. Μου πήραν το κινητό μου. Μου πήραν τα λεφτά μου. Ύστερα με έδειραν. Μου αφαίρεσαν όλα τα ρούχα και έμεινα με τα εσώρουχα. Στο πλοιάριο ήμασταν 20 άτομα. Έκαναν σε όλους μας το ίδιο.»
(ανώνυμος ιρακινός περνάει τα σύνορα)



Τη δεκαετία του’90 η Ελλάδα μετατρέπεται σε χώρα προορισμού για εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από την Αλβανία. Οι μετανάστες αυτοί αποτελούν το φτηνό εργατικό δυναμικό που σπρώχνει την ελληνική οικονομία. Η ελληνική κοινωνία βέβαια δεν είναι καθόλου ζεστή, δείχνοντας της ρατσιστικές διαθέσεις της σε όλα τα επίπεδα. Παρόλα με την πάροδο του χρόνου και με πολλές δυσκολίες οι Αλβανοί μετανάστες απορροφούνται εργασιακά και βελτιώνουν κάπως τη θέση τους, δίχως όμως να λύνεται το πρόβλημα του κοινωνικού ρατσισμού.
Στις μέρες μας το μοντέλο της μετανάστευσης έχει αλλάξει. Χιλιάδες πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράκ και την Παλαιστίνη, χωρίς να είναι εγκληματίες, ζητάνε μια καλύτερη ζωή γιατί στις χώρες τους επικρατεί πόλεμος και ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Σε αυτόν τον πόλεμο συμμετέχει όλη η ευρωπαϊκή «οικογένεια» και μαζί τους κι η Ελλάδα (στο πλαίσιο των νατοϊκών δυνάμεων). Η Ευρώπη γνωρίζοντας ότι θα δεχτεί πολλά κύματα προσφύγων λόγω του πολέμου που η ίδια διεξάγει, αποφασίζει από κοινού να κλείσει τα σύνορα της στις χώρες, οι οποίες είναι οι κύριες πύλες για το ευρωπαϊκό όνειρο. Απαγορεύει έτσι στους πρόσφυγες την είσοδο σε άλλα κράτη.
Μια από αυτές τις πύλες εισόδου είναι η Ελλάδα, η οποία κάνει την βρώμικη δουλειά της Ε.Ε φυλακίζοντας τους μετανάστες σε κέντρα κράτησης και απορρίπτοντας της αιτήσεις πολιτικού ασύλου που αυτοί καταθέτουν. Το αντίτιμο για όλα αυτά είναι οι επιδοτήσεις που παίρνει η Ελλάδα από την Ε.Ε και τα ποσά που πληρώνουν οι μετανάστες για κάθε αίτηση πολιτικού ασύλου. Οι τακτικές απαγόρευσης που χρησιμοποιεί το ελληνικό κράτος είναι μεταξύ άλλων : ο τραμπουκισμός των Αφγανών από λιμενόμπατσους στην Πάτρα, όπως του ανώνυμου 19χρονου πριν λίγους μήνες του κόψανε το δάχτυλο. Στα σύνορα, που σύμφωνα με μαρτυρία 14χρονου αφγανού, η ελληνική ακτοφυλακή οδήγησε το φουσκωτό που επέβαινε μαζί με άλλους μετανάστες κοντά στις τούρκικες ακτές, το τρύπησε και το εγκατέλειψε χωρίς μηχανή και κουπιά. Είναι οι μαζικές απελάσεις λαθρομεταναστών στη διάρκεια της νύχτας μέσω του Έβρου, είναι η φωτιά στον καταυλισμό των Αφγανών στην Πάτρα, που άφησε περίπου 500 άστεγους στο δρόμο. Οι περιγραφές μεταναστών για τις συνθήκες επιβίωσης στα κέντρα κράτησης ταιριάζουν πιο πολύ με στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Όλος «ο πολιτισμένος» κόσμος τα είχε καταδικάσει με το τέλος του πολέμου. Τώρα πια είναι δίπλα μας. Μέσα εκεί στοιβάζονται εκατοντάδες άτομα ανεπιθύμητα για την Ευρώπη που μιας και δεν μπορεί πλέον να τους χρησιμοποιήσει, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους εξοντώσει.
Αυτοί οι λαοί είναι στην χαμηλότερη τάξη είναι στον πάτο του βαρελιού, είναι οι άνθρωποι που ζητούν μια καλύτερη ζωή, μια ίση μεταχείριση και το σημαντικότερο είναι άνθρωποι που δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα.
Αν θεωρήσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι κομμάτι του προλεταριάτου, όπως και εμείς, που δέχεται πόλεμο θα καταλάβουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο δικό τους, αλλά και δικό μας θα καταλάβουμε μέχρι που μπορεί να φτάσει ο καπιταλισμός και τι μέτρα μπορεί να χρησιμοποιήσει, θα καταλάβουμε ότι ο πόλεμος είναι ταξικός και κάποια στιγμή στο χρόνο θα τον βιώσουμε και εμείς, όπως κι αυτοί.