Κυριακή 13 Σεπτεμβρίου 2009
Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009
Κυριακή 2 Αυγούστου 2009
Η λειτουργία του κατασταλτικού μηχανισμού μετά το Δεκέμβρη
Μετά από τα γεγονότα του Δεκέμβρη, ο κρατικός μηχανισμός θέλοντας να αποτρέψει παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον και παράλληλα να επαναφέρει τους εξεγερθέντες νεολαίους στην σάπια καθημερινότητα που το ίδιο προβάλλει, επιχειρεί να νομιμοποιήσει τα κατασταλτικά του σχέδια ακόμα και αν αυτά έρχονται αντιμέτωπα με τα ανθρώπινα δικαιώματα επιβεβαιώνοντας σε όλους μας, για ακόμα μια φορά, το προσωπείο του.
Αρχικά το κράτος στράφηκε ενάντια σε κέντρα ευρείας αντιπληροφόρησης, όπως τα υπό κατάληψη δημόσια κτήρια και την ιστοσελίδα indymedia. Χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την διακίνηση ναρκωτικών ουσιών καθώς και την δημιουργία εμπρηστικών μηχανισμών, εκπρόσωποι της κυβέρνησης μίλησαν δημόσια για τις βλέψεις της προς καταστολή των καταλέλημένων κτηρίων. Παρ’ όλες τις δριμύτατες επιθέσεις που δεχόντουσαν όλα αυτά τα χρόνια, οι καταλήψεις συνεχίζουν να λειτουργούν ως χώροι αντιπληροφόρησης και διακίνησης ελευθεριακών ιδεών μέσω κοινωνικών εκδηλώσεων(όπως συναυλίες, συζητήσεις…).Από την άλλη και το indymedia δέχθηκε τα πυρά των ΜΜΕ και της Βουλής, και απειλήθηκε ακόμα και με κλείσιμο, καθώς αποτέλεσε «συντονιστικό όργανο» της εξέγερσης.
Ακόμη το κράτος στράφηκε εναντίων εξεγερμένων πολιτών επιχειρώντας να ποινικοποιήσει την κουκούλα, επιβάλλοντας βαρύτερες ποινές σε όσους παρέβαιναν τον νόμο φορώντας αυτή, και προτείνοντας νομοσχέδιο για εγκατάσταση κλειστών συστημάτων παρακολούθησης στους δρόμους (αν αυτό δεν θυμίζει σύγχρονο μεσαίωνα τότε τι;).Αυτό, όπως προαναφέρθηκε βέβαια, έρχεται σε σύγκρουση με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Επιπλέον, θα θέλαμε να αναφερθούμε στον αντιτρομοκρατικό νόμο με τον οποίο διώκονται πολλοί από τους συλληφθέντες ξεκινώντας από τις ηλικίες των 15 ετών, βάσει διατάξεων αυτού όπως «συγκρότηση δομημένης και με διαρκή δράση ομάδας/εγκληματικής οργάνωσης η οποία λειτουργούσε σε οργανωμένη βάση και με κατανεμημένους ρόλους, με διαρκή λειτουργία προς τα έξω, που επεδίωκε την διάπραξη εμπρησμών η οποία δεν σχηματίστηκε περιστασιακά αλλά με μόνιμο και σταθερό χαρακτήρα και με υποδομή τέτοιας έκτασης και δυναμικής που διέθετε ποικίλα τεχνικά μέσα πάσης φύσεως με δυνατότητα της ομάδας να εναλλάσσεται και να αντικαθιστά τα μέλη της χωρίς να υφίσταται αλλαγή».Και όλα αυτά σε 15χρονους!!!
Επιπρόσθετα , το κράτος στις παραπάνω ενέργειές του συμπεριέλαβε την συγκρότηση μιας νέας ομάδας κρούσης εν ονόματι «ομάδα δέλτα».Η συγκεκριμένη, μας έδειξε από νωρίς τις διαθέσεις της με δύο περιπτώσεις καταπάτησης ασύλου ,από τα μέλη της, στις 27 και 29 Απριλίου. Συγκεκριμένα, στις 27 Απριλίου με πρόσχημα την συμπλοκή οπαδών η ομάδα δέλτα εισέβαλλε στο πανεπιστήμιο Αθηνών, στην πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου, όπου πραγματοποίησε προσαγωγές και δύο συλλήψεις και στις 29 Απριλίου στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Η κρατική τρομοκρατία παρ’ όλα αυτά δεν θα είναι σε θέση, για πολύ ακόμα, να καταστέλλει τις εξεγέρσεις των μαθητών, των φοιτητών, και των εργατών αφού εμφανέστατα οι ταξικές ανισότητες γίνονται ισχυρότερες: μέρα με τη μέρα –όλο και πιο πολύ- οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι…..
.
ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Ή ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ Ή ΜΕ ΤΙΣ ΓΡΑΒΑΤΕΣ
Αρχικά το κράτος στράφηκε ενάντια σε κέντρα ευρείας αντιπληροφόρησης, όπως τα υπό κατάληψη δημόσια κτήρια και την ιστοσελίδα indymedia. Χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την διακίνηση ναρκωτικών ουσιών καθώς και την δημιουργία εμπρηστικών μηχανισμών, εκπρόσωποι της κυβέρνησης μίλησαν δημόσια για τις βλέψεις της προς καταστολή των καταλέλημένων κτηρίων. Παρ’ όλες τις δριμύτατες επιθέσεις που δεχόντουσαν όλα αυτά τα χρόνια, οι καταλήψεις συνεχίζουν να λειτουργούν ως χώροι αντιπληροφόρησης και διακίνησης ελευθεριακών ιδεών μέσω κοινωνικών εκδηλώσεων(όπως συναυλίες, συζητήσεις…).Από την άλλη και το indymedia δέχθηκε τα πυρά των ΜΜΕ και της Βουλής, και απειλήθηκε ακόμα και με κλείσιμο, καθώς αποτέλεσε «συντονιστικό όργανο» της εξέγερσης.
Ακόμη το κράτος στράφηκε εναντίων εξεγερμένων πολιτών επιχειρώντας να ποινικοποιήσει την κουκούλα, επιβάλλοντας βαρύτερες ποινές σε όσους παρέβαιναν τον νόμο φορώντας αυτή, και προτείνοντας νομοσχέδιο για εγκατάσταση κλειστών συστημάτων παρακολούθησης στους δρόμους (αν αυτό δεν θυμίζει σύγχρονο μεσαίωνα τότε τι;).Αυτό, όπως προαναφέρθηκε βέβαια, έρχεται σε σύγκρουση με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Επιπλέον, θα θέλαμε να αναφερθούμε στον αντιτρομοκρατικό νόμο με τον οποίο διώκονται πολλοί από τους συλληφθέντες ξεκινώντας από τις ηλικίες των 15 ετών, βάσει διατάξεων αυτού όπως «συγκρότηση δομημένης και με διαρκή δράση ομάδας/εγκληματικής οργάνωσης η οποία λειτουργούσε σε οργανωμένη βάση και με κατανεμημένους ρόλους, με διαρκή λειτουργία προς τα έξω, που επεδίωκε την διάπραξη εμπρησμών η οποία δεν σχηματίστηκε περιστασιακά αλλά με μόνιμο και σταθερό χαρακτήρα και με υποδομή τέτοιας έκτασης και δυναμικής που διέθετε ποικίλα τεχνικά μέσα πάσης φύσεως με δυνατότητα της ομάδας να εναλλάσσεται και να αντικαθιστά τα μέλη της χωρίς να υφίσταται αλλαγή».Και όλα αυτά σε 15χρονους!!!
Επιπρόσθετα , το κράτος στις παραπάνω ενέργειές του συμπεριέλαβε την συγκρότηση μιας νέας ομάδας κρούσης εν ονόματι «ομάδα δέλτα».Η συγκεκριμένη, μας έδειξε από νωρίς τις διαθέσεις της με δύο περιπτώσεις καταπάτησης ασύλου ,από τα μέλη της, στις 27 και 29 Απριλίου. Συγκεκριμένα, στις 27 Απριλίου με πρόσχημα την συμπλοκή οπαδών η ομάδα δέλτα εισέβαλλε στο πανεπιστήμιο Αθηνών, στην πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου, όπου πραγματοποίησε προσαγωγές και δύο συλλήψεις και στις 29 Απριλίου στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Η κρατική τρομοκρατία παρ’ όλα αυτά δεν θα είναι σε θέση, για πολύ ακόμα, να καταστέλλει τις εξεγέρσεις των μαθητών, των φοιτητών, και των εργατών αφού εμφανέστατα οι ταξικές ανισότητες γίνονται ισχυρότερες: μέρα με τη μέρα –όλο και πιο πολύ- οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι…..
.
ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Ή ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ Ή ΜΕ ΤΙΣ ΓΡΑΒΑΤΕΣ
Κατά του ρατσισμού 2ο(από το έντυπο antifa)
«Πριν από τρεις μήνες μου έσπασαν το σαγόνι, τώρα το δάχτυλο, τι θα μου συμβεί στο μέλλον;»
(ανώνυμος αφγανός στην Πάτρα)
«Βρίσκομαι εδώ κι ένα μήνα χωρίς χαρτιά. Τώρα με έχουν πετάξει σε μια τρύπα. Δε μπορώ να βγω έξω. Δε μπορώ και να φύγω. Κάθε μέρα σκέφτομαι πόσο λάθος έκανα που έφυγα από τη χώρα μου. Θέλω να γυρίσω, αλλά δεν ξέρω με ποιόν τρόπο. Αν γυρίσω θα με σκοτώσουν. Εδώ όμως με μεταχειρίζονται σα ζώο. Δεν έχω τίποτα. Ούτε δικαιώματα, ούτε φίλους.»
(ανώνυμος Κούρδος από το Ιράκ)
«Ξεκινήσαμε από τη Σμύρνη με ένα πλοιάριο. Πρώτη φορά έμπαινα σε ελληνικό έδαφος. Η ελληνική ακτοφυλακή μας σταμάτησε. Μου πήραν το κινητό μου. Μου πήραν τα λεφτά μου. Ύστερα με έδειραν. Μου αφαίρεσαν όλα τα ρούχα και έμεινα με τα εσώρουχα. Στο πλοιάριο ήμασταν 20 άτομα. Έκαναν σε όλους μας το ίδιο.»
(ανώνυμος ιρακινός περνάει τα σύνορα)
Τη δεκαετία του’90 η Ελλάδα μετατρέπεται σε χώρα προορισμού για εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από την Αλβανία. Οι μετανάστες αυτοί αποτελούν το φτηνό εργατικό δυναμικό που σπρώχνει την ελληνική οικονομία. Η ελληνική κοινωνία βέβαια δεν είναι καθόλου ζεστή, δείχνοντας της ρατσιστικές διαθέσεις της σε όλα τα επίπεδα. Παρόλα με την πάροδο του χρόνου και με πολλές δυσκολίες οι Αλβανοί μετανάστες απορροφούνται εργασιακά και βελτιώνουν κάπως τη θέση τους, δίχως όμως να λύνεται το πρόβλημα του κοινωνικού ρατσισμού.
Στις μέρες μας το μοντέλο της μετανάστευσης έχει αλλάξει. Χιλιάδες πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράκ και την Παλαιστίνη, χωρίς να είναι εγκληματίες, ζητάνε μια καλύτερη ζωή γιατί στις χώρες τους επικρατεί πόλεμος και ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Σε αυτόν τον πόλεμο συμμετέχει όλη η ευρωπαϊκή «οικογένεια» και μαζί τους κι η Ελλάδα (στο πλαίσιο των νατοϊκών δυνάμεων). Η Ευρώπη γνωρίζοντας ότι θα δεχτεί πολλά κύματα προσφύγων λόγω του πολέμου που η ίδια διεξάγει, αποφασίζει από κοινού να κλείσει τα σύνορα της στις χώρες, οι οποίες είναι οι κύριες πύλες για το ευρωπαϊκό όνειρο. Απαγορεύει έτσι στους πρόσφυγες την είσοδο σε άλλα κράτη.
Μια από αυτές τις πύλες εισόδου είναι η Ελλάδα, η οποία κάνει την βρώμικη δουλειά της Ε.Ε φυλακίζοντας τους μετανάστες σε κέντρα κράτησης και απορρίπτοντας της αιτήσεις πολιτικού ασύλου που αυτοί καταθέτουν. Το αντίτιμο για όλα αυτά είναι οι επιδοτήσεις που παίρνει η Ελλάδα από την Ε.Ε και τα ποσά που πληρώνουν οι μετανάστες για κάθε αίτηση πολιτικού ασύλου. Οι τακτικές απαγόρευσης που χρησιμοποιεί το ελληνικό κράτος είναι μεταξύ άλλων : ο τραμπουκισμός των Αφγανών από λιμενόμπατσους στην Πάτρα, όπως του ανώνυμου 19χρονου πριν λίγους μήνες του κόψανε το δάχτυλο. Στα σύνορα, που σύμφωνα με μαρτυρία 14χρονου αφγανού, η ελληνική ακτοφυλακή οδήγησε το φουσκωτό που επέβαινε μαζί με άλλους μετανάστες κοντά στις τούρκικες ακτές, το τρύπησε και το εγκατέλειψε χωρίς μηχανή και κουπιά. Είναι οι μαζικές απελάσεις λαθρομεταναστών στη διάρκεια της νύχτας μέσω του Έβρου, είναι η φωτιά στον καταυλισμό των Αφγανών στην Πάτρα, που άφησε περίπου 500 άστεγους στο δρόμο. Οι περιγραφές μεταναστών για τις συνθήκες επιβίωσης στα κέντρα κράτησης ταιριάζουν πιο πολύ με στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Όλος «ο πολιτισμένος» κόσμος τα είχε καταδικάσει με το τέλος του πολέμου. Τώρα πια είναι δίπλα μας. Μέσα εκεί στοιβάζονται εκατοντάδες άτομα ανεπιθύμητα για την Ευρώπη που μιας και δεν μπορεί πλέον να τους χρησιμοποιήσει, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους εξοντώσει.
Αυτοί οι λαοί είναι στην χαμηλότερη τάξη είναι στον πάτο του βαρελιού, είναι οι άνθρωποι που ζητούν μια καλύτερη ζωή, μια ίση μεταχείριση και το σημαντικότερο είναι άνθρωποι που δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα.
Αν θεωρήσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι κομμάτι του προλεταριάτου, όπως και εμείς, που δέχεται πόλεμο θα καταλάβουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο δικό τους, αλλά και δικό μας θα καταλάβουμε μέχρι που μπορεί να φτάσει ο καπιταλισμός και τι μέτρα μπορεί να χρησιμοποιήσει, θα καταλάβουμε ότι ο πόλεμος είναι ταξικός και κάποια στιγμή στο χρόνο θα τον βιώσουμε και εμείς, όπως κι αυτοί.
(ανώνυμος αφγανός στην Πάτρα)
«Βρίσκομαι εδώ κι ένα μήνα χωρίς χαρτιά. Τώρα με έχουν πετάξει σε μια τρύπα. Δε μπορώ να βγω έξω. Δε μπορώ και να φύγω. Κάθε μέρα σκέφτομαι πόσο λάθος έκανα που έφυγα από τη χώρα μου. Θέλω να γυρίσω, αλλά δεν ξέρω με ποιόν τρόπο. Αν γυρίσω θα με σκοτώσουν. Εδώ όμως με μεταχειρίζονται σα ζώο. Δεν έχω τίποτα. Ούτε δικαιώματα, ούτε φίλους.»
(ανώνυμος Κούρδος από το Ιράκ)
«Ξεκινήσαμε από τη Σμύρνη με ένα πλοιάριο. Πρώτη φορά έμπαινα σε ελληνικό έδαφος. Η ελληνική ακτοφυλακή μας σταμάτησε. Μου πήραν το κινητό μου. Μου πήραν τα λεφτά μου. Ύστερα με έδειραν. Μου αφαίρεσαν όλα τα ρούχα και έμεινα με τα εσώρουχα. Στο πλοιάριο ήμασταν 20 άτομα. Έκαναν σε όλους μας το ίδιο.»
(ανώνυμος ιρακινός περνάει τα σύνορα)
Τη δεκαετία του’90 η Ελλάδα μετατρέπεται σε χώρα προορισμού για εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από την Αλβανία. Οι μετανάστες αυτοί αποτελούν το φτηνό εργατικό δυναμικό που σπρώχνει την ελληνική οικονομία. Η ελληνική κοινωνία βέβαια δεν είναι καθόλου ζεστή, δείχνοντας της ρατσιστικές διαθέσεις της σε όλα τα επίπεδα. Παρόλα με την πάροδο του χρόνου και με πολλές δυσκολίες οι Αλβανοί μετανάστες απορροφούνται εργασιακά και βελτιώνουν κάπως τη θέση τους, δίχως όμως να λύνεται το πρόβλημα του κοινωνικού ρατσισμού.
Στις μέρες μας το μοντέλο της μετανάστευσης έχει αλλάξει. Χιλιάδες πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράκ και την Παλαιστίνη, χωρίς να είναι εγκληματίες, ζητάνε μια καλύτερη ζωή γιατί στις χώρες τους επικρατεί πόλεμος και ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Σε αυτόν τον πόλεμο συμμετέχει όλη η ευρωπαϊκή «οικογένεια» και μαζί τους κι η Ελλάδα (στο πλαίσιο των νατοϊκών δυνάμεων). Η Ευρώπη γνωρίζοντας ότι θα δεχτεί πολλά κύματα προσφύγων λόγω του πολέμου που η ίδια διεξάγει, αποφασίζει από κοινού να κλείσει τα σύνορα της στις χώρες, οι οποίες είναι οι κύριες πύλες για το ευρωπαϊκό όνειρο. Απαγορεύει έτσι στους πρόσφυγες την είσοδο σε άλλα κράτη.
Μια από αυτές τις πύλες εισόδου είναι η Ελλάδα, η οποία κάνει την βρώμικη δουλειά της Ε.Ε φυλακίζοντας τους μετανάστες σε κέντρα κράτησης και απορρίπτοντας της αιτήσεις πολιτικού ασύλου που αυτοί καταθέτουν. Το αντίτιμο για όλα αυτά είναι οι επιδοτήσεις που παίρνει η Ελλάδα από την Ε.Ε και τα ποσά που πληρώνουν οι μετανάστες για κάθε αίτηση πολιτικού ασύλου. Οι τακτικές απαγόρευσης που χρησιμοποιεί το ελληνικό κράτος είναι μεταξύ άλλων : ο τραμπουκισμός των Αφγανών από λιμενόμπατσους στην Πάτρα, όπως του ανώνυμου 19χρονου πριν λίγους μήνες του κόψανε το δάχτυλο. Στα σύνορα, που σύμφωνα με μαρτυρία 14χρονου αφγανού, η ελληνική ακτοφυλακή οδήγησε το φουσκωτό που επέβαινε μαζί με άλλους μετανάστες κοντά στις τούρκικες ακτές, το τρύπησε και το εγκατέλειψε χωρίς μηχανή και κουπιά. Είναι οι μαζικές απελάσεις λαθρομεταναστών στη διάρκεια της νύχτας μέσω του Έβρου, είναι η φωτιά στον καταυλισμό των Αφγανών στην Πάτρα, που άφησε περίπου 500 άστεγους στο δρόμο. Οι περιγραφές μεταναστών για τις συνθήκες επιβίωσης στα κέντρα κράτησης ταιριάζουν πιο πολύ με στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Όλος «ο πολιτισμένος» κόσμος τα είχε καταδικάσει με το τέλος του πολέμου. Τώρα πια είναι δίπλα μας. Μέσα εκεί στοιβάζονται εκατοντάδες άτομα ανεπιθύμητα για την Ευρώπη που μιας και δεν μπορεί πλέον να τους χρησιμοποιήσει, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους εξοντώσει.
Αυτοί οι λαοί είναι στην χαμηλότερη τάξη είναι στον πάτο του βαρελιού, είναι οι άνθρωποι που ζητούν μια καλύτερη ζωή, μια ίση μεταχείριση και το σημαντικότερο είναι άνθρωποι που δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα.
Αν θεωρήσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι κομμάτι του προλεταριάτου, όπως και εμείς, που δέχεται πόλεμο θα καταλάβουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο δικό τους, αλλά και δικό μας θα καταλάβουμε μέχρι που μπορεί να φτάσει ο καπιταλισμός και τι μέτρα μπορεί να χρησιμοποιήσει, θα καταλάβουμε ότι ο πόλεμος είναι ταξικός και κάποια στιγμή στο χρόνο θα τον βιώσουμε και εμείς, όπως κι αυτοί.
Εκπαίδευση και ιεραρχία
Η εκπαίδευση αποτελεί έναν θεσμό μέσα από τον οποίο το κράτος επιχειρεί να επιβάλλει ,από νεαρή ηλικία, στους νέους την πειθαρχία και κατ’ επέκταση την υπακοή. Η δομή της εκπαιδευτικής διαδικασίας, όντας βασισμένη στη βία της ιεραρχίας, δεν προσφέρει ερεθίσματα προς την όξυνση του κριτικού πνεύματος με αποτέλεσμα οι έφηβοι αποδέχονται άκριτα τον κόσμο της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης ως ορθό. Εκεί προβάλλονται πρότυπα που ευνοούν σκέψεις του στυλ : «Έτσι είναι, και αν σου αρέσει.», «Καταλαβαίνω τι λες, μα δεν γίνεται τίποτα.» και κυρίως «Ποιος είσαι εσύ που θα αλλάξεις τον κόσμο;;».
Παράλληλα μέσα στα σχολεία διαιωνίζονται ο ρατσισμός και κατά συνέπεια ο εθνικισμός –φαινόμενα που, αν μη τι άλλο, εξυπηρετούν τα αστικά συμφέροντα. Σε αυτό συμβάλλουν τα ρατσιστικά σχόλια των δασκάλων και καθηγητών που παρουσιάζουν παντελή έλλειψη παιδαγωγικής εκπαίδευσης, οι παρελάσεις και οι εθνικές γιορτές -για τις οποίες έχει συμπεριληφθεί και κάποιο κείμενο στο υπάρχον έντυπο- και τέλος ο διαχωρισμός των μαθητών σε καλούς και κακούς, ικανούς και ανίκανους, συνεσταλμένους και ανυπάκουους.
Τον παραπάνω διαχωρισμό, το κράτος φαίνεται να επεκτείνει και με την ύπαρξη των φροντιστηριακών μονάδων καθώς και με την αναγνώριση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Όποιος μαθητής δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να παρακολουθήσει μαθήματα φροντιστηρίου δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα θέματα των πανελληνίων εξετάσεων. Στον βωμό της προετοιμασίας για αυτές, ο ελεύθερος χρόνος του έφηβου μαθητή εκμηδενίζεται, οποιαδήποτε παράλληλη δραστηριότητα είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Ταυτόχρονα ο στείρος ανταγωνισμός που προϋποθέτουν οι εξετάσεις προβάλλει άμεσα τον ατομικισμό. Το σλόγκαν «Η αποτυχία σου-Η επιτυχία μου» δίνει και παίρνει με την πλειοψηφία νέων να εθίζονται σε αυτόν τον τρόπο σκέψης για την υπόλοιπη ζωή τους. Έτσι ο άνθρωπος στην προσπάθεια του να αποκατασταθεί επαγγελματικά και να ικανοποιήσει τις υλικές του ανάγκες, θυσιάζει την ανιδιοτέλεια στις σχέσεις του με τους άλλους. Με αυτόν τον τρόπο -βέβαια- αλλοιώνεται η διαδικασία διαμόρφωσης υγιούς χαρακτήρα. Τέλος, μετά από αυτήν την ψυχοφθόρα προετοιμασία για τις πανελλήνιες, ο νέος καλείται να ψηφίσει –χωρίς να έχει προηγηθεί η παραμικρή πολιτική ενημέρωση. Τι κάνει τελικά ;;Ακολουθεί τις πολιτικές πεποιθήσεις της οικογένειας διαιωνίζοντας τη μιζέρια που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας.
Ενάντια σε κάθε διαχωρισμό των μαθητών και σε κάθε κάθαρμα που επιχειρεί να μας εθίσει την κυριαρχία του, συνεπώς να διαιωνίσει την κοινωνική ειρήνη.
…ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ…
Παράλληλα μέσα στα σχολεία διαιωνίζονται ο ρατσισμός και κατά συνέπεια ο εθνικισμός –φαινόμενα που, αν μη τι άλλο, εξυπηρετούν τα αστικά συμφέροντα. Σε αυτό συμβάλλουν τα ρατσιστικά σχόλια των δασκάλων και καθηγητών που παρουσιάζουν παντελή έλλειψη παιδαγωγικής εκπαίδευσης, οι παρελάσεις και οι εθνικές γιορτές -για τις οποίες έχει συμπεριληφθεί και κάποιο κείμενο στο υπάρχον έντυπο- και τέλος ο διαχωρισμός των μαθητών σε καλούς και κακούς, ικανούς και ανίκανους, συνεσταλμένους και ανυπάκουους.
Τον παραπάνω διαχωρισμό, το κράτος φαίνεται να επεκτείνει και με την ύπαρξη των φροντιστηριακών μονάδων καθώς και με την αναγνώριση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Όποιος μαθητής δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να παρακολουθήσει μαθήματα φροντιστηρίου δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα θέματα των πανελληνίων εξετάσεων. Στον βωμό της προετοιμασίας για αυτές, ο ελεύθερος χρόνος του έφηβου μαθητή εκμηδενίζεται, οποιαδήποτε παράλληλη δραστηριότητα είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Ταυτόχρονα ο στείρος ανταγωνισμός που προϋποθέτουν οι εξετάσεις προβάλλει άμεσα τον ατομικισμό. Το σλόγκαν «Η αποτυχία σου-Η επιτυχία μου» δίνει και παίρνει με την πλειοψηφία νέων να εθίζονται σε αυτόν τον τρόπο σκέψης για την υπόλοιπη ζωή τους. Έτσι ο άνθρωπος στην προσπάθεια του να αποκατασταθεί επαγγελματικά και να ικανοποιήσει τις υλικές του ανάγκες, θυσιάζει την ανιδιοτέλεια στις σχέσεις του με τους άλλους. Με αυτόν τον τρόπο -βέβαια- αλλοιώνεται η διαδικασία διαμόρφωσης υγιούς χαρακτήρα. Τέλος, μετά από αυτήν την ψυχοφθόρα προετοιμασία για τις πανελλήνιες, ο νέος καλείται να ψηφίσει –χωρίς να έχει προηγηθεί η παραμικρή πολιτική ενημέρωση. Τι κάνει τελικά ;;Ακολουθεί τις πολιτικές πεποιθήσεις της οικογένειας διαιωνίζοντας τη μιζέρια που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας.
Ενάντια σε κάθε διαχωρισμό των μαθητών και σε κάθε κάθαρμα που επιχειρεί να μας εθίσει την κυριαρχία του, συνεπώς να διαιωνίσει την κοινωνική ειρήνη.
…ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ…
Για τις παρελάσεις και τις εθνικές γιορτές
Το παρακάτω κείμενο αντλούμε από το βιβλίο του Φίλλιπα Κυρίτση «Το τρελόχαρτο» καθώς ταυτίζεται με τις απόψεις μας περί των παρελάσεων.
«Οι γιορτές του θανάτου, οι λεγόμενες «εθνικές γιορτές», ήταν πάντα για τους Έλληνες κάτι στο οποίο τους υποχρεώνουν να συμμετέχουν και να εξοικειώνονται με αυτό από τα πρώτα, κιόλας, παιδικά τους χρόνια. Παπάδες με καντήλια, θυμιατήρια, λάβαρα και εικόνες παρελαύνουν θριαμβευτικά στους δρόμους, πίσω από τους στρατοκράτες, μπάτσοι και πολιτικοί με βήμα κυρίαρχου, πιο πίσω παιδιά του δημοτικού και του γυμνασίου ντυμένα καραγκιοζίστικα ή ισοπεδωμένα μέσα στην ομοιόμορφη εμφάνιση που επιβάλλεται στις φασιστικές νεολαίες, πιο πίσω μάζες λαού, και στα πλευρά του όλου θιάσου στρατιώτες πάνοπλοι, ή μπάτσοι, να σπρώχνουν προς τα πίσω υστερικά πλήθη λάου, που προσπαθούν να αγγίξουν τον κύριο όγκο της παρέλασης, όπως τα μυρμήγκια που μαζεύονται κατά χιλιάδες γύρω από το πτώμα ενός μεγάλου εντόμου. Μέσα σε τέτοιες θορυβώδεις εκδηλώσεις μαζικής παράνοιας, τα παιδιά μαθαίνουν να μην είναι τίποτα παραπάνω από ασήμαντα μικροσκοπικά εξαρτήματα ενός τεράστιου, χαοτικού και παντοδύναμου μηχανισμού. Όποιο από τα παιδιά αυτά επιχειρήσει να ξεχωρίσει από την μάζα βρίσκεται αμέσως αντιμέτωπο με, και συνθλίβεται τελικά από, τις συμπληγάδες πέτρες που αποτελούν οι θεσμοί πατρίς-θρησκεία-οικογένεια.
«Οι γιορτές του θανάτου, οι λεγόμενες «εθνικές γιορτές», ήταν πάντα για τους Έλληνες κάτι στο οποίο τους υποχρεώνουν να συμμετέχουν και να εξοικειώνονται με αυτό από τα πρώτα, κιόλας, παιδικά τους χρόνια. Παπάδες με καντήλια, θυμιατήρια, λάβαρα και εικόνες παρελαύνουν θριαμβευτικά στους δρόμους, πίσω από τους στρατοκράτες, μπάτσοι και πολιτικοί με βήμα κυρίαρχου, πιο πίσω παιδιά του δημοτικού και του γυμνασίου ντυμένα καραγκιοζίστικα ή ισοπεδωμένα μέσα στην ομοιόμορφη εμφάνιση που επιβάλλεται στις φασιστικές νεολαίες, πιο πίσω μάζες λαού, και στα πλευρά του όλου θιάσου στρατιώτες πάνοπλοι, ή μπάτσοι, να σπρώχνουν προς τα πίσω υστερικά πλήθη λάου, που προσπαθούν να αγγίξουν τον κύριο όγκο της παρέλασης, όπως τα μυρμήγκια που μαζεύονται κατά χιλιάδες γύρω από το πτώμα ενός μεγάλου εντόμου. Μέσα σε τέτοιες θορυβώδεις εκδηλώσεις μαζικής παράνοιας, τα παιδιά μαθαίνουν να μην είναι τίποτα παραπάνω από ασήμαντα μικροσκοπικά εξαρτήματα ενός τεράστιου, χαοτικού και παντοδύναμου μηχανισμού. Όποιο από τα παιδιά αυτά επιχειρήσει να ξεχωρίσει από την μάζα βρίσκεται αμέσως αντιμέτωπο με, και συνθλίβεται τελικά από, τις συμπληγάδες πέτρες που αποτελούν οι θεσμοί πατρίς-θρησκεία-οικογένεια.
Τρίτη 5 Μαΐου 2009
Δευτέρα 2 Μαρτίου 2009
Αφήγηση σχετικά με τις επικρατούσες νεολαιϊστικές απόψεις
Είχα συνηθίσει από μικρός σε τέτοια ζωή. Οι γονείς μου, αδιάφοροι όπως ήταν, δεν μου έδωσαν ποτέ το έναυσμα να ασχοληθώ με τα γράμματα. Θυμάμαι ότι, όταν ήμουν μαθητής αυτό που με ένοιαζε περισσότερο ήταν το πως θα αποκτούσα κοινωνική αναγνώριση, όπως έβλεπα ότι έκαναν και οι ήρωες στην τηλεόραση. Αληθινούς φίλους δεν είχα. Μονάχα κάτι παιδιά που βγαίναμε έξω μαζί, όχι γιατί ταιριάζαμε, αλλά γιατί αυτό μας βοηθούσε να γινόμαστε αποδεχτοί στο υπόλοιπο περιβάλλον. Οι συζητήσεις μας ανακυκλώνονταν γύρω από τα ίδια θέματα: οπαδιλίκι, γκόμενες και τηλεόραση. Σύχναζα σε μαγαζιά που σύχναζε η υπόλοιπη νεολαία και ανταποκρινόμουν ικανοποιητικά στις επιταγές της μόδας για να προκαλώ εντύπωση. Εκείνα τα χρόνια ήταν που ξεκίνησα και το κάπνισμα. Ναι, μου άρεσε πάρα πολύ η εικόνα αυτού του μάγκα με το τσιγαράκι!
Στο σχολείο τα πήγαινα μέτρια. Ωστόσο, κατάφερα, με λίγη βοήθεια, να περάσω σε μια σχολή. Δεν είχα στόχο να σπουδάσω, απλώς ήθελα να αλλάξω παραστάσεις. Τη μέρα που πήγα να γραφτώ για τα μαθήματα με πλησίασε ένας παράξενος τύπος. Μου υποσχέθηκε πως θα μου προσέφερε όλα όσα χρειαζόμουν (χλιδάτα πάρτυ, γυναίκες, έτοιμες εργασίες...) με αντάλλαγμα να ακολουθήσω την κομματική του παράταξη. Δεν είχα ιδέα από αυτά, αλλά εντυπωσιάστηκα και δέχθηκα την πρότασή του αμέσως, σκεπτόμενος πως δεν είχα τίποτε να χάσω. Έτσι, όταν έφτασε ο καιρός να ψηφίσω, έκανα αυτό που μου είπαν.
Μετά από λίγα χρόνια εγκατέλειψα το πανεπιστήμιο, άλλωστε ποτέ δεν το είχα συμπαθήσει. Πήγα να εγκατασταθώ σε μια μεγάλη πόλη γιατί άκουσα πως εκεί μπορεί να βγάλει κανείς εύκολα χρήματα. Όμως απογοητεύτηκα. Πέρασε ένας χρόνος και δεν βρήκα κάτι που να μου αρέσει. Σε μια συζήτηση άκουσα κάποιον να λέει πως για την ανεργία φταίνε οι ξένοι. Ήμουν αγανακτισμένος και τον πίστεψα. Έτσι, λοιπόν, άρχισα να τους βλέπω με αντιπάθεια. Πλέον ήξερα ποιοι ήταν η αιτία των προβλημάτων μου..
Σήμερα στα 35 μου χρόνια είμαι ακόμα άνεργος. Δεν έχω οικογένεια, ούτε φίλους, γιατί ποτέ μου δεν είχα αξίες. Οι σχέσεις που δημιούργησα ήταν επιφανειακές, στα πλαίσια της ηδονής και του συμφέροντος. Όμως δε νιώθω μόνος. Ξέρω πολύ καλά πως υπάρχουν χιλιάδες ακόμα νέοι που κάνουν ζωή όμοια με τη δική μου. Και φοβάμαι γι' αυτό! Εδώ και μερικά χρόνια οι απόψεις μου έχουν αλλάξει ριζικά. Συνειδητοποιώ πως οι ανάγκες του ανθρώπου δεν είναι μόνο υλικές και σωματικές, αλλά πολύ περισσότερο πνευματικές. Δίχως την κριτική σκέψη κατάντησα αντικείμενο εκμετάλλευσης και παρασύρθηκα με μεγάλη ευκολία σε ανούσιες πράξεις, με αποτέλεσμα να ζω μία ψεύτικη ζωή. Κατάλαβα πως εχθρός μου δεν ήταν οι μετανάστες, ούτε οι οπαδοί της αντίπαλης ομάδας. Ο πραγματικός εχθρός είναι το οργανωμένο έγκλημα των εξουσιαστών. Αυτοί, με την προβολή καταναλωτικών-ηδονοθηρικών προτύπων και με προπαγανδιστικές ενέργειες, είναι που θέλουν να αποπροσανατολίσουν τα λαϊκά στρώματα από τα κοινωνικά προβλήματα και να τους μετατρέψουν σε παθητικούς δέκτες των μυνημάτων τους. Και δυστυχώς το έχουν καταφέρει…
Στο σχολείο τα πήγαινα μέτρια. Ωστόσο, κατάφερα, με λίγη βοήθεια, να περάσω σε μια σχολή. Δεν είχα στόχο να σπουδάσω, απλώς ήθελα να αλλάξω παραστάσεις. Τη μέρα που πήγα να γραφτώ για τα μαθήματα με πλησίασε ένας παράξενος τύπος. Μου υποσχέθηκε πως θα μου προσέφερε όλα όσα χρειαζόμουν (χλιδάτα πάρτυ, γυναίκες, έτοιμες εργασίες...) με αντάλλαγμα να ακολουθήσω την κομματική του παράταξη. Δεν είχα ιδέα από αυτά, αλλά εντυπωσιάστηκα και δέχθηκα την πρότασή του αμέσως, σκεπτόμενος πως δεν είχα τίποτε να χάσω. Έτσι, όταν έφτασε ο καιρός να ψηφίσω, έκανα αυτό που μου είπαν.
Μετά από λίγα χρόνια εγκατέλειψα το πανεπιστήμιο, άλλωστε ποτέ δεν το είχα συμπαθήσει. Πήγα να εγκατασταθώ σε μια μεγάλη πόλη γιατί άκουσα πως εκεί μπορεί να βγάλει κανείς εύκολα χρήματα. Όμως απογοητεύτηκα. Πέρασε ένας χρόνος και δεν βρήκα κάτι που να μου αρέσει. Σε μια συζήτηση άκουσα κάποιον να λέει πως για την ανεργία φταίνε οι ξένοι. Ήμουν αγανακτισμένος και τον πίστεψα. Έτσι, λοιπόν, άρχισα να τους βλέπω με αντιπάθεια. Πλέον ήξερα ποιοι ήταν η αιτία των προβλημάτων μου..
Σήμερα στα 35 μου χρόνια είμαι ακόμα άνεργος. Δεν έχω οικογένεια, ούτε φίλους, γιατί ποτέ μου δεν είχα αξίες. Οι σχέσεις που δημιούργησα ήταν επιφανειακές, στα πλαίσια της ηδονής και του συμφέροντος. Όμως δε νιώθω μόνος. Ξέρω πολύ καλά πως υπάρχουν χιλιάδες ακόμα νέοι που κάνουν ζωή όμοια με τη δική μου. Και φοβάμαι γι' αυτό! Εδώ και μερικά χρόνια οι απόψεις μου έχουν αλλάξει ριζικά. Συνειδητοποιώ πως οι ανάγκες του ανθρώπου δεν είναι μόνο υλικές και σωματικές, αλλά πολύ περισσότερο πνευματικές. Δίχως την κριτική σκέψη κατάντησα αντικείμενο εκμετάλλευσης και παρασύρθηκα με μεγάλη ευκολία σε ανούσιες πράξεις, με αποτέλεσμα να ζω μία ψεύτικη ζωή. Κατάλαβα πως εχθρός μου δεν ήταν οι μετανάστες, ούτε οι οπαδοί της αντίπαλης ομάδας. Ο πραγματικός εχθρός είναι το οργανωμένο έγκλημα των εξουσιαστών. Αυτοί, με την προβολή καταναλωτικών-ηδονοθηρικών προτύπων και με προπαγανδιστικές ενέργειες, είναι που θέλουν να αποπροσανατολίσουν τα λαϊκά στρώματα από τα κοινωνικά προβλήματα και να τους μετατρέψουν σε παθητικούς δέκτες των μυνημάτων τους. Και δυστυχώς το έχουν καταφέρει…
ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΞΑΡΤΗΣΕΩΝ
Τα σύγχρονα κοινωνικά πρότυπα που προβάλλουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και –συνεπώς- ο κοινωνικός μας περίγυρος ωθούν τους νέους στην υιοθέτηση ενός συγκεκριμένου τρόπου ζωής που τους «σπρώχνει» μαζικά στις καφετέριες και στα club.Αυτό, παράλληλα με την ανούσια εκπαίδευση που λαμβάνουν στα σχολεία –άρα και την απουσία οξυμένης κριτικής σκέψης, τους καθιστά εύκολη λεία στους κατασταλτικούς μηχανισμούς, ένας εκ των οποίων θεωρούμε πως είναι οι εξαρτήσεις σε διαφόρων ειδών ουσίες.
Τέτοιες είναι τα τσιγάρα, τα αλκοολούχα ποτά, οι ναρκωτικές ουσίες, οι ουσίες πλούσιες σε καφεΐνη και όχι μόνο.Αυτές διαβαθμίζονται κυρίως σε φυτικές και χημικές.Κοινό χαρακτηριστικό όλων των προαναφερθέντων είναι ο εθισμός.
Το πρωτοφανές μειονέκτημα που παρουσιάζει ,αρχικά, η χρήση τέτοιων ουσιών είναι τα χρόνια προβλήματα υγείας που παρουσιάζονται.Εμποδίζουν την σωστή κυκλοφορία του αίματος, ενώ παράλληλα μειώνουν την σθεναρότητα του ανοσοποιητικού συστήματος.Ταυτόχρονα αδυνατούν οι μυς του σώματος και η αντοχή αυτού ελαττώνεται στο έπακρο.Αυτά συμβαίνουν όσον αφορά την κακή διατροφή και την έλλειψη άσκησης σε συνδυασμό με την περιορισμένη χρήση.Ο εκτιμώμενος κίνδυνος εκδήλωσης εξάρτησης σε περίπτωση αυτής είναι περίπου
• 32% για τη νικοτίνη,
• 23% για τα οπιούχα,
• 15% για το αλκοόλ και
• πάνω από 10% για τα κανναβινοειδή.
Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα και τα κράτη ευνοούνται από την διακίνηση αυτών των ουσιών καθώς τα πρώτα τους θύματα είναι οι νέοι-αυτοί που παλεύουν για εξίσωση των τάξεων και για την επαναφορά των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών και συνεπώς αυτοί που εξεγείρονται απέναντι στην βιαιότητα που διαπνέει το κράτος από την φύση του την ίδια.
Τέτοιες είναι τα τσιγάρα, τα αλκοολούχα ποτά, οι ναρκωτικές ουσίες, οι ουσίες πλούσιες σε καφεΐνη και όχι μόνο.Αυτές διαβαθμίζονται κυρίως σε φυτικές και χημικές.Κοινό χαρακτηριστικό όλων των προαναφερθέντων είναι ο εθισμός.
Το πρωτοφανές μειονέκτημα που παρουσιάζει ,αρχικά, η χρήση τέτοιων ουσιών είναι τα χρόνια προβλήματα υγείας που παρουσιάζονται.Εμποδίζουν την σωστή κυκλοφορία του αίματος, ενώ παράλληλα μειώνουν την σθεναρότητα του ανοσοποιητικού συστήματος.Ταυτόχρονα αδυνατούν οι μυς του σώματος και η αντοχή αυτού ελαττώνεται στο έπακρο.Αυτά συμβαίνουν όσον αφορά την κακή διατροφή και την έλλειψη άσκησης σε συνδυασμό με την περιορισμένη χρήση.Ο εκτιμώμενος κίνδυνος εκδήλωσης εξάρτησης σε περίπτωση αυτής είναι περίπου
• 32% για τη νικοτίνη,
• 23% για τα οπιούχα,
• 15% για το αλκοόλ και
• πάνω από 10% για τα κανναβινοειδή.
Το κεφαλαιοκρατικό σύστημα και τα κράτη ευνοούνται από την διακίνηση αυτών των ουσιών καθώς τα πρώτα τους θύματα είναι οι νέοι-αυτοί που παλεύουν για εξίσωση των τάξεων και για την επαναφορά των αμεσοδημοκρατικών διαδικασιών και συνεπώς αυτοί που εξεγείρονται απέναντι στην βιαιότητα που διαπνέει το κράτος από την φύση του την ίδια.
10+1 ΛΟΓΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΑΩ ΣΤΡΑΤΟ
Δεν πάω στρατό γιατί:
1) Γιατί πιστεύω στο δικαίωμα επιλογής.Δεν θέλω να πάω και απαιτώ να έχω την ελευθερία να διαλέξω, εφόσον δεν βλάπτω το κοινωνικό σύνολο.Θυμάμαι ακόμα πως ο σεβασμός της ελεύθερης βούλησης, της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας προστατεύονται από το ελληνικό και το ευρωπαϊκό Σύνταγμα.
2) Γιατί ο στρατός είναι ένας κατ’ εξοχήν καταπιεστικός και εξουσιαστικός μηχανισμός και μόνο η λέξη ανυπότακτος που αποδίδεται σε όσους δεν πάνε καταδεικνύει την ιδεολογική φόρτιση.Επιμένω επίσης να θυμάμαι ότι αυτός ο εξουσιαστικός μηχανισμός μου κατέλυσε τρεις φορές στην διάρκεια του περασμένου αιώνα τις πολιτικές μου ελευθερίες.
3) Γιατί δεν θέλω να μάθω να σκοτώνω.Η εκπαίδευση που λαμβάνω στο στρατό έχει μόνο ένα στόχο:Να με καταστήσει ικανό να ξεπεράσω τις όποιες αναστολές και φόβους μου και σε κάποια δεδομένη στιγμή να σηκώσω το όπλο και να δολοφονήσω αυτόν που βρίσκεται απέναντι μου.Δεν επιθυμώ την μετάλλαξη της προσωπικότητας μου με αυτόν τον τρόπο και το διεκδικώ.
4) Γιατί δεν θέλω να γίνω «Άντρας».Προτιμώ να διερευνήσω μόνος μου τον τρόπο που αναγνωρίζω τον εαυτό μου, να διαμορφώσω την συμπεριφορά μου και το χαρακτήρα μου με βάση την τρυφερότητα και την κατανόηση.Όχι να με κάνουν με το ζόρι σκληρό και ανθεκτικό αντράκι.
5) Γιατί δεν θέλω να γίνω «Ελληναράς».Στο στρατό πρέπει να ορκιστώ ότι το πολυτιμότερο πράγμα για μένα είναι η σημαία και αποδέχομαι πως θα την υπερασπιστώ και με την τελευταία σταγόνα του αίματος μου.Δεν έχω όμως ακόμη καταλήξει ποιο από τα δύο είναι για μένα πολυτιμότερο…
6) Γιατί δεν διαπραγματεύομαι τον σεβασμό της αξιοπρέπειας μου.Με την παρουσία μου στο στρατό απεμπολώ τα δικαιώματα μου ως πολίτης.Υποτάσσομαι στον φασιστικής έμπνευσης στρατιωτικό κανονισμό 20-1,παραδίδοντας την ταυτότητα και μαζί και την πολιτική μου υπόσταση.Αποδέχομαι πως δεν επιτρέπεται να μετέχω σε σωματεία, ενώσεις, συλλόγους, πώς δεν επιτρέπεται να διαβάσω εφημερίδα όποτε και όπως θέλω…
7) Γιατί δεν ανέχομαι την υποκρισία του στρατιωτικού κατεστημένου, που στα δύσκολα το μόνο που γνωρίζει είναι να κρύβεται και να συγκαλύπτει.Γιατί δεν ανέχομαι να βγαίνει πλαστό πόρισμα για τους νεολαίους που κάηκαν ζωντανοί στον Έβρο, γιατί θεωρώ ύβρη ότι το πόρισμα για την πτώση του αεροπλάνου στον Όθρυ το 1991 δεν έχει δοθεί ακόμη στους συγγενείς των νεκρών.
8) Γιατί η ζωή είναι μικρή για να τη σπαταλάω σε τόσο ανούσια πράγματα όπως ο στρατός.Δεν θέλω να χάσω την επαφή με φίλους, κοπέλα, οικογένεια, δουλειά, σπούδες.Δεν θέλω να βγαίνω έξω μία φορά την εβδομάδα και να μιλάω μόνο για το στρατό και τις αγγαρείες του.
9) Γιατί οργίζομαι όταν διαπιστώνω το τεράστιο κενό πληροφόρησης και το βαθύ σκοτάδι μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθώ για να πληροφορηθώ ένα από τα βασικά μου δικαιώματα.Ξέρω ότι η Ελλάδα έχει δεσμευθεί στο Συμβούλιο της Ευρώπης να παρέχει ενημέρωση για την εναλλακτική υπηρεσία και με προσβάλλει η χώρα μου να με θεωρεί ανόητο.
10)Γιατί δεν θέλω να συμβάλλω στην καταπίεση των «άλλων».Με την παρουσία μου στο στρατό συμμετέχω και υποστηρίζω, έστω και με τη μικρή μου συμβολή, στρατιωτικές αποστολές εκτός Ελλάδας, έχω δε διαβάσει στην ιστορία μου πως όσες φορές εμείς είχαμε ξένους στρατούς στη χώρα μας τους χαρακτηρίζαμε στρατούς κατοχής ότι και να έλεγαν αυτοί.Ξέρω επίσης ότι η χώρα μου προσέφερε τη λέξη «άσυλο» σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, δεν θέλω λοιπόν να κυνηγάω μετανάστες και να κλείνω τα σύνορα για πολιτικούς πρόσφυγες.
…..Και τέλος,
για να το πω με λίγα λόγια:
Γιατί είμαι νέος-δεν τους χαρίζω τίποτα.
Διεκδικώ, δεν υπακούω!
(Το κείμενο σχετικά με την άρνηση στράτευσης μεταφέρθηκε αυτούσιο από την ιστοσελίδα του συνδέσμου αντιρρησιών συνείδησης.Όλα τα υπόλοιπα είναι προϊόν ομαδικής εργασίας του μαθητικού αντιεξουσιαστικού κινήματος και φέρουμε την ευθύνη για το περιεχόμενό τους. )
1) Γιατί πιστεύω στο δικαίωμα επιλογής.Δεν θέλω να πάω και απαιτώ να έχω την ελευθερία να διαλέξω, εφόσον δεν βλάπτω το κοινωνικό σύνολο.Θυμάμαι ακόμα πως ο σεβασμός της ελεύθερης βούλησης, της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας προστατεύονται από το ελληνικό και το ευρωπαϊκό Σύνταγμα.
2) Γιατί ο στρατός είναι ένας κατ’ εξοχήν καταπιεστικός και εξουσιαστικός μηχανισμός και μόνο η λέξη ανυπότακτος που αποδίδεται σε όσους δεν πάνε καταδεικνύει την ιδεολογική φόρτιση.Επιμένω επίσης να θυμάμαι ότι αυτός ο εξουσιαστικός μηχανισμός μου κατέλυσε τρεις φορές στην διάρκεια του περασμένου αιώνα τις πολιτικές μου ελευθερίες.
3) Γιατί δεν θέλω να μάθω να σκοτώνω.Η εκπαίδευση που λαμβάνω στο στρατό έχει μόνο ένα στόχο:Να με καταστήσει ικανό να ξεπεράσω τις όποιες αναστολές και φόβους μου και σε κάποια δεδομένη στιγμή να σηκώσω το όπλο και να δολοφονήσω αυτόν που βρίσκεται απέναντι μου.Δεν επιθυμώ την μετάλλαξη της προσωπικότητας μου με αυτόν τον τρόπο και το διεκδικώ.
4) Γιατί δεν θέλω να γίνω «Άντρας».Προτιμώ να διερευνήσω μόνος μου τον τρόπο που αναγνωρίζω τον εαυτό μου, να διαμορφώσω την συμπεριφορά μου και το χαρακτήρα μου με βάση την τρυφερότητα και την κατανόηση.Όχι να με κάνουν με το ζόρι σκληρό και ανθεκτικό αντράκι.
5) Γιατί δεν θέλω να γίνω «Ελληναράς».Στο στρατό πρέπει να ορκιστώ ότι το πολυτιμότερο πράγμα για μένα είναι η σημαία και αποδέχομαι πως θα την υπερασπιστώ και με την τελευταία σταγόνα του αίματος μου.Δεν έχω όμως ακόμη καταλήξει ποιο από τα δύο είναι για μένα πολυτιμότερο…
6) Γιατί δεν διαπραγματεύομαι τον σεβασμό της αξιοπρέπειας μου.Με την παρουσία μου στο στρατό απεμπολώ τα δικαιώματα μου ως πολίτης.Υποτάσσομαι στον φασιστικής έμπνευσης στρατιωτικό κανονισμό 20-1,παραδίδοντας την ταυτότητα και μαζί και την πολιτική μου υπόσταση.Αποδέχομαι πως δεν επιτρέπεται να μετέχω σε σωματεία, ενώσεις, συλλόγους, πώς δεν επιτρέπεται να διαβάσω εφημερίδα όποτε και όπως θέλω…
7) Γιατί δεν ανέχομαι την υποκρισία του στρατιωτικού κατεστημένου, που στα δύσκολα το μόνο που γνωρίζει είναι να κρύβεται και να συγκαλύπτει.Γιατί δεν ανέχομαι να βγαίνει πλαστό πόρισμα για τους νεολαίους που κάηκαν ζωντανοί στον Έβρο, γιατί θεωρώ ύβρη ότι το πόρισμα για την πτώση του αεροπλάνου στον Όθρυ το 1991 δεν έχει δοθεί ακόμη στους συγγενείς των νεκρών.
8) Γιατί η ζωή είναι μικρή για να τη σπαταλάω σε τόσο ανούσια πράγματα όπως ο στρατός.Δεν θέλω να χάσω την επαφή με φίλους, κοπέλα, οικογένεια, δουλειά, σπούδες.Δεν θέλω να βγαίνω έξω μία φορά την εβδομάδα και να μιλάω μόνο για το στρατό και τις αγγαρείες του.
9) Γιατί οργίζομαι όταν διαπιστώνω το τεράστιο κενό πληροφόρησης και το βαθύ σκοτάδι μέσα στο οποίο πρέπει να κινηθώ για να πληροφορηθώ ένα από τα βασικά μου δικαιώματα.Ξέρω ότι η Ελλάδα έχει δεσμευθεί στο Συμβούλιο της Ευρώπης να παρέχει ενημέρωση για την εναλλακτική υπηρεσία και με προσβάλλει η χώρα μου να με θεωρεί ανόητο.
10)Γιατί δεν θέλω να συμβάλλω στην καταπίεση των «άλλων».Με την παρουσία μου στο στρατό συμμετέχω και υποστηρίζω, έστω και με τη μικρή μου συμβολή, στρατιωτικές αποστολές εκτός Ελλάδας, έχω δε διαβάσει στην ιστορία μου πως όσες φορές εμείς είχαμε ξένους στρατούς στη χώρα μας τους χαρακτηρίζαμε στρατούς κατοχής ότι και να έλεγαν αυτοί.Ξέρω επίσης ότι η χώρα μου προσέφερε τη λέξη «άσυλο» σε όλες τις γλώσσες του κόσμου, δεν θέλω λοιπόν να κυνηγάω μετανάστες και να κλείνω τα σύνορα για πολιτικούς πρόσφυγες.
…..Και τέλος,
για να το πω με λίγα λόγια:
Γιατί είμαι νέος-δεν τους χαρίζω τίποτα.
Διεκδικώ, δεν υπακούω!
(Το κείμενο σχετικά με την άρνηση στράτευσης μεταφέρθηκε αυτούσιο από την ιστοσελίδα του συνδέσμου αντιρρησιών συνείδησης.Όλα τα υπόλοιπα είναι προϊόν ομαδικής εργασίας του μαθητικού αντιεξουσιαστικού κινήματος και φέρουμε την ευθύνη για το περιεχόμενό τους. )
ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Με αφορμή τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων, τον θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και το ξέσπασμα λαϊκής οργής που ακολούθησε παραθέτουμε το παρακάτω κείμενο ενάντια στην κρατική και παρακρατική βία.
Τέτοια γεγονότα ωμής κρατικής βαναυσότητας έχουν υπάρξει πολλάκις και στο παρελθόν με τραγικότερο όλων τη στυγερή δολοφονία του, επίσης, δεκαπεντάχρονου τότε Μιχάλη Καλτεζά εν έτει 1985 στο Χημείο. Ο θάνατος του νεαρού προηγήθηκε ενός σύσσωμου ξεσηκωμού της ελληνικής νεολαίας. Παρόλα αυτά, στις αρχές της επόμενης δεκαετίας ο θύτης του μικρού παιδιού Μελλίστας , όχι μονάχα αθωώθηκε αλλά πολύ σύντομα επανατοποθετήθηκε στον δημόσιο τομέα αποδεικνύοντας την απροκάλυπτη συγκάλυψη αυτού του γεγονότος από την πλευρά της κυβέρνησης.
Βέβαια το περιστατικό του άδικου χαμού του Αλέξη δεν μπορεί να θεωρηθεί ως «μεμονωμένο»-χαρακτηρισμός που χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές από κρατικούς φορείς, συμπεριλαμβανομένων και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Η εκπαίδευση που λαμβάνουν οι δυνάμεις καταστολής είναι από φύση της μία μορφή πλύσης εγκεφάλου. Εθίζει τους εκπαιδευόμενους στην φονταμενταλιστική υπεράσπιση των «δημοκρατικών» νόμων ενός Συντάγματος θεσπισμένο από την ιδιοκτητική τάξη και συγκρουόμενο καθημερινά με το προλεταριάτο (εργατική τάξη).Συνεπώς, οι τραυματισμοί και οι θάνατοι μαθητών, φοιτητών και εργαζομένων δεν είναι τυχαία φαινόμενα καθώς αυτοί είναι που έρχονται αντιμέτωποι με τα κρατικά συμφέροντα, επομένως και με την αστυνομία.
Παράλληλα με τις δυνάμεις καταστολής οι εξεγερμένοι έχουν να αντιμετωπίσουν και τις παρακρατικές οργανώσεις. Αυτές έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους είτε ως «αγανακτισμένοι πολίτες», όπως στην πόλη της Πάτρας όπου επιχείρησαν να διακόψουν την κατάληψη ενός τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού, είτε ως προβοκάτορες κουκουλοφόροι που λεηλατούσαν μικρομεσαίες επιχειρήσεις, είτε –τέλος- ως συνεργάτες των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια των συμπλοκών.
Καταλήγοντας, μονάχα ως κωμικοτραγική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η στάση της ελληνικής αστυνομίας επιλέγοντας να συλλάβει διαδηλωτές μαθητές και όχι μόνο οι οποίοι εξέφραζαν την οργή τους για τα διαδραματισμένα γεγονότα και βρίσκονται σε ένα καθεστώς ομηρίας, αντιμέτωποι με τον τρομονόμο.
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ
Τέτοια γεγονότα ωμής κρατικής βαναυσότητας έχουν υπάρξει πολλάκις και στο παρελθόν με τραγικότερο όλων τη στυγερή δολοφονία του, επίσης, δεκαπεντάχρονου τότε Μιχάλη Καλτεζά εν έτει 1985 στο Χημείο. Ο θάνατος του νεαρού προηγήθηκε ενός σύσσωμου ξεσηκωμού της ελληνικής νεολαίας. Παρόλα αυτά, στις αρχές της επόμενης δεκαετίας ο θύτης του μικρού παιδιού Μελλίστας , όχι μονάχα αθωώθηκε αλλά πολύ σύντομα επανατοποθετήθηκε στον δημόσιο τομέα αποδεικνύοντας την απροκάλυπτη συγκάλυψη αυτού του γεγονότος από την πλευρά της κυβέρνησης.
Βέβαια το περιστατικό του άδικου χαμού του Αλέξη δεν μπορεί να θεωρηθεί ως «μεμονωμένο»-χαρακτηρισμός που χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές από κρατικούς φορείς, συμπεριλαμβανομένων και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Η εκπαίδευση που λαμβάνουν οι δυνάμεις καταστολής είναι από φύση της μία μορφή πλύσης εγκεφάλου. Εθίζει τους εκπαιδευόμενους στην φονταμενταλιστική υπεράσπιση των «δημοκρατικών» νόμων ενός Συντάγματος θεσπισμένο από την ιδιοκτητική τάξη και συγκρουόμενο καθημερινά με το προλεταριάτο (εργατική τάξη).Συνεπώς, οι τραυματισμοί και οι θάνατοι μαθητών, φοιτητών και εργαζομένων δεν είναι τυχαία φαινόμενα καθώς αυτοί είναι που έρχονται αντιμέτωποι με τα κρατικά συμφέροντα, επομένως και με την αστυνομία.
Παράλληλα με τις δυνάμεις καταστολής οι εξεγερμένοι έχουν να αντιμετωπίσουν και τις παρακρατικές οργανώσεις. Αυτές έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους είτε ως «αγανακτισμένοι πολίτες», όπως στην πόλη της Πάτρας όπου επιχείρησαν να διακόψουν την κατάληψη ενός τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού, είτε ως προβοκάτορες κουκουλοφόροι που λεηλατούσαν μικρομεσαίες επιχειρήσεις, είτε –τέλος- ως συνεργάτες των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια των συμπλοκών.
Καταλήγοντας, μονάχα ως κωμικοτραγική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η στάση της ελληνικής αστυνομίας επιλέγοντας να συλλάβει διαδηλωτές μαθητές και όχι μόνο οι οποίοι εξέφραζαν την οργή τους για τα διαδραματισμένα γεγονότα και βρίσκονται σε ένα καθεστώς ομηρίας, αντιμέτωποι με τον τρομονόμο.
ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ
Κατά του ρατσισμού
Και ενώ ο ρατσισμός θεωρείται ως ένα φαινόμενο "κατακριτέο", ως ένα φαινόμενο "κοινωνικής παρακμής", πολλοί είναι αυτοί που καθημερινά μέσα από τις πράξεις τους ή και τις ιδέες τους τις ίδιες ακόμα συμβάλλουν στην διαιώνισή του.Η αστική αντίληψη έχει ριζώσει για τα καλά μέσα σε κάθε οικογένεια και η «δημοκρατική» προσέγγιση των μέσων μαζικής ενημέρωσης δεν είναι αρκετή για να εξομαλύνει το πρόβλημα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.Οι μετανάστες, πριν φτάσουν στο σημείο να εγκαταλείψουν την χώρα τους, αποτελούν τα «κατάλοιπα» του καπιταλισμού, την κατώτερη τάξη που, ανήμποροι να λύσουν το πρόβλημα του βιοπορισμού, αναγκάζονται να περάσουν τα σύνορα με οποιοδήποτε τρόπο ούτως ώστε να εισέλθουν σε μία γειτονική –οικονομικά δυνατότερη- χώρα για να καταφέρουν να εργασθούν και να συντηρήσουν την οικογένειά τους.Οι οικονομικές τους απολαβές είναι αστεία χαμηλές(ειδικά αν αναλογιστούμε πως δουλεύουν 12 με 15 ώρες τη μέρα), εννοείται πως εργάζονται ανασφάλιστοι.Ενώ πολλές φορές αναγκάζονται να πληρώνουν και ένα ποσό ανά ημέρα στον εκάστοτε δουλέμπορο που τους έφερε στον «παράδεισο»!Δεν είναι δε λίγες οι φορές που πεθαίνουν στα σύνορα από «τυχαίους» εκπυρσοκροτισμούς συνοριοφυλάκων ή ακόμα και από το κρύο και την πείνα.
Όσοι καταφέρνουν να διασχίσουν τα σύνορα και να έρθουν τελικά στην Ελλάδα (για την δικιά μας περίπτωση) έρχονται αντιμέτωποι με ένα καθεστώς τρομοκρατίας.Ξυλοκοπούνται ανελέητα σε αστυνομικά τμήματα, δέχονται ψυχολογικά χτυπήματα από τον κοινωνικό τους περίγυρο που έχει δεχθεί την ύπουλη και καλοστημένη προβοκάτσια των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ενώ παράλληλα πρέπει να αποφύγουν και τα φασιστοειδή κάθε πόλης που μαχαιρώνουν-πυροβολούν-χτυπούνε και επιτίθενται στους καταυλισμούς τους.
Μετά από όλες τις κρατικές (αστυνομία-ΜΜΕ) και παρακρατικές (νεοναζί, χρυσαυγίτες και λοιπά «μπουμπούκια») επιθέσεις οι μετανάστες είναι εύκολη λεία για τα αφεντικά καθώς δουλεύουν ακόμη και χωρίς πληρωμή με την απειλή του καλέσματος της αστυνομίας και της μετέπειτα απέλασης τους από την χώρα.Είναι εν ολίγοις αυτοί πάνω στους οποίους στηρίζεται το κεφάλαιο,αυτοί των οποίων τα δικαιώματα καταπατούνται προς όφελος της άρχουσας τάξης , αυτοί που εν τέλει χάνουν κάθε είδος αξιοπρέπειας ώστε να επιβιώσουν (και όχι να ζήσουν).Οι γυναίκες πέφτουν θύματα των κυκλωμάτων της πορνείας, οι άντρες ζουν με τον φόβο της απέλασης και αμφότεροι υφίστανται συνεχές κοινωνικό εξευτελισμό.Τα παιδιά τους, εάν καταφέρουν και πάνε σε κάποιο σχολείο περιθωριοποιούνται ενώ τα κορίτσια πέφτουν σε πολλές περιπτώσεις θύματα βιασμών.Έτσι, πολύ σύντομα εγκαταλείπουν τις προσπάθειες κοινωνικής αποδοχής τους και ακολουθούν τους γονείς τους στις δουλειές ενώ πολλοί αναγκάζονται ακόμα και να μεταφέρουν απαγορευμένες ναρκωτικές ουσίες.
Ας σταματήσουμε πια να μένουμε άπραγοι ή ακόμα και να εγκρίνουμε γεγονότα όπως η εκμετάλλευση, η κακομεταχείριση και ο αποκλεισμός τους.Κανείς δεν είναι αρμόδιος να χωρίζει ανθρώπους σε ντόπιους και ξένους διότι απλά η γη δεν ανήκει σε κανέναν.Για αυτούς αλλά και για πολλούς ακόμα λόγους οι μεταναστές χρειάζονται όσο κανένας άλλος την έμπρακτη αλληλεγγύη μας
ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ-ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ….
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.Οι μετανάστες, πριν φτάσουν στο σημείο να εγκαταλείψουν την χώρα τους, αποτελούν τα «κατάλοιπα» του καπιταλισμού, την κατώτερη τάξη που, ανήμποροι να λύσουν το πρόβλημα του βιοπορισμού, αναγκάζονται να περάσουν τα σύνορα με οποιοδήποτε τρόπο ούτως ώστε να εισέλθουν σε μία γειτονική –οικονομικά δυνατότερη- χώρα για να καταφέρουν να εργασθούν και να συντηρήσουν την οικογένειά τους.Οι οικονομικές τους απολαβές είναι αστεία χαμηλές(ειδικά αν αναλογιστούμε πως δουλεύουν 12 με 15 ώρες τη μέρα), εννοείται πως εργάζονται ανασφάλιστοι.Ενώ πολλές φορές αναγκάζονται να πληρώνουν και ένα ποσό ανά ημέρα στον εκάστοτε δουλέμπορο που τους έφερε στον «παράδεισο»!Δεν είναι δε λίγες οι φορές που πεθαίνουν στα σύνορα από «τυχαίους» εκπυρσοκροτισμούς συνοριοφυλάκων ή ακόμα και από το κρύο και την πείνα.
Όσοι καταφέρνουν να διασχίσουν τα σύνορα και να έρθουν τελικά στην Ελλάδα (για την δικιά μας περίπτωση) έρχονται αντιμέτωποι με ένα καθεστώς τρομοκρατίας.Ξυλοκοπούνται ανελέητα σε αστυνομικά τμήματα, δέχονται ψυχολογικά χτυπήματα από τον κοινωνικό τους περίγυρο που έχει δεχθεί την ύπουλη και καλοστημένη προβοκάτσια των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ενώ παράλληλα πρέπει να αποφύγουν και τα φασιστοειδή κάθε πόλης που μαχαιρώνουν-πυροβολούν-χτυπούνε και επιτίθενται στους καταυλισμούς τους.
Μετά από όλες τις κρατικές (αστυνομία-ΜΜΕ) και παρακρατικές (νεοναζί, χρυσαυγίτες και λοιπά «μπουμπούκια») επιθέσεις οι μετανάστες είναι εύκολη λεία για τα αφεντικά καθώς δουλεύουν ακόμη και χωρίς πληρωμή με την απειλή του καλέσματος της αστυνομίας και της μετέπειτα απέλασης τους από την χώρα.Είναι εν ολίγοις αυτοί πάνω στους οποίους στηρίζεται το κεφάλαιο,αυτοί των οποίων τα δικαιώματα καταπατούνται προς όφελος της άρχουσας τάξης , αυτοί που εν τέλει χάνουν κάθε είδος αξιοπρέπειας ώστε να επιβιώσουν (και όχι να ζήσουν).Οι γυναίκες πέφτουν θύματα των κυκλωμάτων της πορνείας, οι άντρες ζουν με τον φόβο της απέλασης και αμφότεροι υφίστανται συνεχές κοινωνικό εξευτελισμό.Τα παιδιά τους, εάν καταφέρουν και πάνε σε κάποιο σχολείο περιθωριοποιούνται ενώ τα κορίτσια πέφτουν σε πολλές περιπτώσεις θύματα βιασμών.Έτσι, πολύ σύντομα εγκαταλείπουν τις προσπάθειες κοινωνικής αποδοχής τους και ακολουθούν τους γονείς τους στις δουλειές ενώ πολλοί αναγκάζονται ακόμα και να μεταφέρουν απαγορευμένες ναρκωτικές ουσίες.
Ας σταματήσουμε πια να μένουμε άπραγοι ή ακόμα και να εγκρίνουμε γεγονότα όπως η εκμετάλλευση, η κακομεταχείριση και ο αποκλεισμός τους.Κανείς δεν είναι αρμόδιος να χωρίζει ανθρώπους σε ντόπιους και ξένους διότι απλά η γη δεν ανήκει σε κανέναν.Για αυτούς αλλά και για πολλούς ακόμα λόγους οι μεταναστές χρειάζονται όσο κανένας άλλος την έμπρακτη αλληλεγγύη μας
ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΣΑΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΟΙ-ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΝΟΙ….
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)