Δευτέρα 10 Αυγούστου 2009
Κυριακή 2 Αυγούστου 2009
Η λειτουργία του κατασταλτικού μηχανισμού μετά το Δεκέμβρη
Μετά από τα γεγονότα του Δεκέμβρη, ο κρατικός μηχανισμός θέλοντας να αποτρέψει παρόμοιες καταστάσεις στο μέλλον και παράλληλα να επαναφέρει τους εξεγερθέντες νεολαίους στην σάπια καθημερινότητα που το ίδιο προβάλλει, επιχειρεί να νομιμοποιήσει τα κατασταλτικά του σχέδια ακόμα και αν αυτά έρχονται αντιμέτωπα με τα ανθρώπινα δικαιώματα επιβεβαιώνοντας σε όλους μας, για ακόμα μια φορά, το προσωπείο του.
Αρχικά το κράτος στράφηκε ενάντια σε κέντρα ευρείας αντιπληροφόρησης, όπως τα υπό κατάληψη δημόσια κτήρια και την ιστοσελίδα indymedia. Χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την διακίνηση ναρκωτικών ουσιών καθώς και την δημιουργία εμπρηστικών μηχανισμών, εκπρόσωποι της κυβέρνησης μίλησαν δημόσια για τις βλέψεις της προς καταστολή των καταλέλημένων κτηρίων. Παρ’ όλες τις δριμύτατες επιθέσεις που δεχόντουσαν όλα αυτά τα χρόνια, οι καταλήψεις συνεχίζουν να λειτουργούν ως χώροι αντιπληροφόρησης και διακίνησης ελευθεριακών ιδεών μέσω κοινωνικών εκδηλώσεων(όπως συναυλίες, συζητήσεις…).Από την άλλη και το indymedia δέχθηκε τα πυρά των ΜΜΕ και της Βουλής, και απειλήθηκε ακόμα και με κλείσιμο, καθώς αποτέλεσε «συντονιστικό όργανο» της εξέγερσης.
Ακόμη το κράτος στράφηκε εναντίων εξεγερμένων πολιτών επιχειρώντας να ποινικοποιήσει την κουκούλα, επιβάλλοντας βαρύτερες ποινές σε όσους παρέβαιναν τον νόμο φορώντας αυτή, και προτείνοντας νομοσχέδιο για εγκατάσταση κλειστών συστημάτων παρακολούθησης στους δρόμους (αν αυτό δεν θυμίζει σύγχρονο μεσαίωνα τότε τι;).Αυτό, όπως προαναφέρθηκε βέβαια, έρχεται σε σύγκρουση με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Επιπλέον, θα θέλαμε να αναφερθούμε στον αντιτρομοκρατικό νόμο με τον οποίο διώκονται πολλοί από τους συλληφθέντες ξεκινώντας από τις ηλικίες των 15 ετών, βάσει διατάξεων αυτού όπως «συγκρότηση δομημένης και με διαρκή δράση ομάδας/εγκληματικής οργάνωσης η οποία λειτουργούσε σε οργανωμένη βάση και με κατανεμημένους ρόλους, με διαρκή λειτουργία προς τα έξω, που επεδίωκε την διάπραξη εμπρησμών η οποία δεν σχηματίστηκε περιστασιακά αλλά με μόνιμο και σταθερό χαρακτήρα και με υποδομή τέτοιας έκτασης και δυναμικής που διέθετε ποικίλα τεχνικά μέσα πάσης φύσεως με δυνατότητα της ομάδας να εναλλάσσεται και να αντικαθιστά τα μέλη της χωρίς να υφίσταται αλλαγή».Και όλα αυτά σε 15χρονους!!!
Επιπρόσθετα , το κράτος στις παραπάνω ενέργειές του συμπεριέλαβε την συγκρότηση μιας νέας ομάδας κρούσης εν ονόματι «ομάδα δέλτα».Η συγκεκριμένη, μας έδειξε από νωρίς τις διαθέσεις της με δύο περιπτώσεις καταπάτησης ασύλου ,από τα μέλη της, στις 27 και 29 Απριλίου. Συγκεκριμένα, στις 27 Απριλίου με πρόσχημα την συμπλοκή οπαδών η ομάδα δέλτα εισέβαλλε στο πανεπιστήμιο Αθηνών, στην πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου, όπου πραγματοποίησε προσαγωγές και δύο συλλήψεις και στις 29 Απριλίου στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Η κρατική τρομοκρατία παρ’ όλα αυτά δεν θα είναι σε θέση, για πολύ ακόμα, να καταστέλλει τις εξεγέρσεις των μαθητών, των φοιτητών, και των εργατών αφού εμφανέστατα οι ταξικές ανισότητες γίνονται ισχυρότερες: μέρα με τη μέρα –όλο και πιο πολύ- οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι…..
.
ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Ή ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ Ή ΜΕ ΤΙΣ ΓΡΑΒΑΤΕΣ
Αρχικά το κράτος στράφηκε ενάντια σε κέντρα ευρείας αντιπληροφόρησης, όπως τα υπό κατάληψη δημόσια κτήρια και την ιστοσελίδα indymedia. Χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα την διακίνηση ναρκωτικών ουσιών καθώς και την δημιουργία εμπρηστικών μηχανισμών, εκπρόσωποι της κυβέρνησης μίλησαν δημόσια για τις βλέψεις της προς καταστολή των καταλέλημένων κτηρίων. Παρ’ όλες τις δριμύτατες επιθέσεις που δεχόντουσαν όλα αυτά τα χρόνια, οι καταλήψεις συνεχίζουν να λειτουργούν ως χώροι αντιπληροφόρησης και διακίνησης ελευθεριακών ιδεών μέσω κοινωνικών εκδηλώσεων(όπως συναυλίες, συζητήσεις…).Από την άλλη και το indymedia δέχθηκε τα πυρά των ΜΜΕ και της Βουλής, και απειλήθηκε ακόμα και με κλείσιμο, καθώς αποτέλεσε «συντονιστικό όργανο» της εξέγερσης.
Ακόμη το κράτος στράφηκε εναντίων εξεγερμένων πολιτών επιχειρώντας να ποινικοποιήσει την κουκούλα, επιβάλλοντας βαρύτερες ποινές σε όσους παρέβαιναν τον νόμο φορώντας αυτή, και προτείνοντας νομοσχέδιο για εγκατάσταση κλειστών συστημάτων παρακολούθησης στους δρόμους (αν αυτό δεν θυμίζει σύγχρονο μεσαίωνα τότε τι;).Αυτό, όπως προαναφέρθηκε βέβαια, έρχεται σε σύγκρουση με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Επιπλέον, θα θέλαμε να αναφερθούμε στον αντιτρομοκρατικό νόμο με τον οποίο διώκονται πολλοί από τους συλληφθέντες ξεκινώντας από τις ηλικίες των 15 ετών, βάσει διατάξεων αυτού όπως «συγκρότηση δομημένης και με διαρκή δράση ομάδας/εγκληματικής οργάνωσης η οποία λειτουργούσε σε οργανωμένη βάση και με κατανεμημένους ρόλους, με διαρκή λειτουργία προς τα έξω, που επεδίωκε την διάπραξη εμπρησμών η οποία δεν σχηματίστηκε περιστασιακά αλλά με μόνιμο και σταθερό χαρακτήρα και με υποδομή τέτοιας έκτασης και δυναμικής που διέθετε ποικίλα τεχνικά μέσα πάσης φύσεως με δυνατότητα της ομάδας να εναλλάσσεται και να αντικαθιστά τα μέλη της χωρίς να υφίσταται αλλαγή».Και όλα αυτά σε 15χρονους!!!
Επιπρόσθετα , το κράτος στις παραπάνω ενέργειές του συμπεριέλαβε την συγκρότηση μιας νέας ομάδας κρούσης εν ονόματι «ομάδα δέλτα».Η συγκεκριμένη, μας έδειξε από νωρίς τις διαθέσεις της με δύο περιπτώσεις καταπάτησης ασύλου ,από τα μέλη της, στις 27 και 29 Απριλίου. Συγκεκριμένα, στις 27 Απριλίου με πρόσχημα την συμπλοκή οπαδών η ομάδα δέλτα εισέβαλλε στο πανεπιστήμιο Αθηνών, στην πανεπιστημιούπολη του Ζωγράφου, όπου πραγματοποίησε προσαγωγές και δύο συλλήψεις και στις 29 Απριλίου στο πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Η κρατική τρομοκρατία παρ’ όλα αυτά δεν θα είναι σε θέση, για πολύ ακόμα, να καταστέλλει τις εξεγέρσεις των μαθητών, των φοιτητών, και των εργατών αφού εμφανέστατα οι ταξικές ανισότητες γίνονται ισχυρότερες: μέρα με τη μέρα –όλο και πιο πολύ- οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι…..
.
ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Ή ΜΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ Ή ΜΕ ΤΙΣ ΓΡΑΒΑΤΕΣ
Κατά του ρατσισμού 2ο(από το έντυπο antifa)
«Πριν από τρεις μήνες μου έσπασαν το σαγόνι, τώρα το δάχτυλο, τι θα μου συμβεί στο μέλλον;»
(ανώνυμος αφγανός στην Πάτρα)
«Βρίσκομαι εδώ κι ένα μήνα χωρίς χαρτιά. Τώρα με έχουν πετάξει σε μια τρύπα. Δε μπορώ να βγω έξω. Δε μπορώ και να φύγω. Κάθε μέρα σκέφτομαι πόσο λάθος έκανα που έφυγα από τη χώρα μου. Θέλω να γυρίσω, αλλά δεν ξέρω με ποιόν τρόπο. Αν γυρίσω θα με σκοτώσουν. Εδώ όμως με μεταχειρίζονται σα ζώο. Δεν έχω τίποτα. Ούτε δικαιώματα, ούτε φίλους.»
(ανώνυμος Κούρδος από το Ιράκ)
«Ξεκινήσαμε από τη Σμύρνη με ένα πλοιάριο. Πρώτη φορά έμπαινα σε ελληνικό έδαφος. Η ελληνική ακτοφυλακή μας σταμάτησε. Μου πήραν το κινητό μου. Μου πήραν τα λεφτά μου. Ύστερα με έδειραν. Μου αφαίρεσαν όλα τα ρούχα και έμεινα με τα εσώρουχα. Στο πλοιάριο ήμασταν 20 άτομα. Έκαναν σε όλους μας το ίδιο.»
(ανώνυμος ιρακινός περνάει τα σύνορα)
Τη δεκαετία του’90 η Ελλάδα μετατρέπεται σε χώρα προορισμού για εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από την Αλβανία. Οι μετανάστες αυτοί αποτελούν το φτηνό εργατικό δυναμικό που σπρώχνει την ελληνική οικονομία. Η ελληνική κοινωνία βέβαια δεν είναι καθόλου ζεστή, δείχνοντας της ρατσιστικές διαθέσεις της σε όλα τα επίπεδα. Παρόλα με την πάροδο του χρόνου και με πολλές δυσκολίες οι Αλβανοί μετανάστες απορροφούνται εργασιακά και βελτιώνουν κάπως τη θέση τους, δίχως όμως να λύνεται το πρόβλημα του κοινωνικού ρατσισμού.
Στις μέρες μας το μοντέλο της μετανάστευσης έχει αλλάξει. Χιλιάδες πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράκ και την Παλαιστίνη, χωρίς να είναι εγκληματίες, ζητάνε μια καλύτερη ζωή γιατί στις χώρες τους επικρατεί πόλεμος και ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Σε αυτόν τον πόλεμο συμμετέχει όλη η ευρωπαϊκή «οικογένεια» και μαζί τους κι η Ελλάδα (στο πλαίσιο των νατοϊκών δυνάμεων). Η Ευρώπη γνωρίζοντας ότι θα δεχτεί πολλά κύματα προσφύγων λόγω του πολέμου που η ίδια διεξάγει, αποφασίζει από κοινού να κλείσει τα σύνορα της στις χώρες, οι οποίες είναι οι κύριες πύλες για το ευρωπαϊκό όνειρο. Απαγορεύει έτσι στους πρόσφυγες την είσοδο σε άλλα κράτη.
Μια από αυτές τις πύλες εισόδου είναι η Ελλάδα, η οποία κάνει την βρώμικη δουλειά της Ε.Ε φυλακίζοντας τους μετανάστες σε κέντρα κράτησης και απορρίπτοντας της αιτήσεις πολιτικού ασύλου που αυτοί καταθέτουν. Το αντίτιμο για όλα αυτά είναι οι επιδοτήσεις που παίρνει η Ελλάδα από την Ε.Ε και τα ποσά που πληρώνουν οι μετανάστες για κάθε αίτηση πολιτικού ασύλου. Οι τακτικές απαγόρευσης που χρησιμοποιεί το ελληνικό κράτος είναι μεταξύ άλλων : ο τραμπουκισμός των Αφγανών από λιμενόμπατσους στην Πάτρα, όπως του ανώνυμου 19χρονου πριν λίγους μήνες του κόψανε το δάχτυλο. Στα σύνορα, που σύμφωνα με μαρτυρία 14χρονου αφγανού, η ελληνική ακτοφυλακή οδήγησε το φουσκωτό που επέβαινε μαζί με άλλους μετανάστες κοντά στις τούρκικες ακτές, το τρύπησε και το εγκατέλειψε χωρίς μηχανή και κουπιά. Είναι οι μαζικές απελάσεις λαθρομεταναστών στη διάρκεια της νύχτας μέσω του Έβρου, είναι η φωτιά στον καταυλισμό των Αφγανών στην Πάτρα, που άφησε περίπου 500 άστεγους στο δρόμο. Οι περιγραφές μεταναστών για τις συνθήκες επιβίωσης στα κέντρα κράτησης ταιριάζουν πιο πολύ με στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Όλος «ο πολιτισμένος» κόσμος τα είχε καταδικάσει με το τέλος του πολέμου. Τώρα πια είναι δίπλα μας. Μέσα εκεί στοιβάζονται εκατοντάδες άτομα ανεπιθύμητα για την Ευρώπη που μιας και δεν μπορεί πλέον να τους χρησιμοποιήσει, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους εξοντώσει.
Αυτοί οι λαοί είναι στην χαμηλότερη τάξη είναι στον πάτο του βαρελιού, είναι οι άνθρωποι που ζητούν μια καλύτερη ζωή, μια ίση μεταχείριση και το σημαντικότερο είναι άνθρωποι που δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα.
Αν θεωρήσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι κομμάτι του προλεταριάτου, όπως και εμείς, που δέχεται πόλεμο θα καταλάβουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο δικό τους, αλλά και δικό μας θα καταλάβουμε μέχρι που μπορεί να φτάσει ο καπιταλισμός και τι μέτρα μπορεί να χρησιμοποιήσει, θα καταλάβουμε ότι ο πόλεμος είναι ταξικός και κάποια στιγμή στο χρόνο θα τον βιώσουμε και εμείς, όπως κι αυτοί.
(ανώνυμος αφγανός στην Πάτρα)
«Βρίσκομαι εδώ κι ένα μήνα χωρίς χαρτιά. Τώρα με έχουν πετάξει σε μια τρύπα. Δε μπορώ να βγω έξω. Δε μπορώ και να φύγω. Κάθε μέρα σκέφτομαι πόσο λάθος έκανα που έφυγα από τη χώρα μου. Θέλω να γυρίσω, αλλά δεν ξέρω με ποιόν τρόπο. Αν γυρίσω θα με σκοτώσουν. Εδώ όμως με μεταχειρίζονται σα ζώο. Δεν έχω τίποτα. Ούτε δικαιώματα, ούτε φίλους.»
(ανώνυμος Κούρδος από το Ιράκ)
«Ξεκινήσαμε από τη Σμύρνη με ένα πλοιάριο. Πρώτη φορά έμπαινα σε ελληνικό έδαφος. Η ελληνική ακτοφυλακή μας σταμάτησε. Μου πήραν το κινητό μου. Μου πήραν τα λεφτά μου. Ύστερα με έδειραν. Μου αφαίρεσαν όλα τα ρούχα και έμεινα με τα εσώρουχα. Στο πλοιάριο ήμασταν 20 άτομα. Έκαναν σε όλους μας το ίδιο.»
(ανώνυμος ιρακινός περνάει τα σύνορα)
Τη δεκαετία του’90 η Ελλάδα μετατρέπεται σε χώρα προορισμού για εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από την Αλβανία. Οι μετανάστες αυτοί αποτελούν το φτηνό εργατικό δυναμικό που σπρώχνει την ελληνική οικονομία. Η ελληνική κοινωνία βέβαια δεν είναι καθόλου ζεστή, δείχνοντας της ρατσιστικές διαθέσεις της σε όλα τα επίπεδα. Παρόλα με την πάροδο του χρόνου και με πολλές δυσκολίες οι Αλβανοί μετανάστες απορροφούνται εργασιακά και βελτιώνουν κάπως τη θέση τους, δίχως όμως να λύνεται το πρόβλημα του κοινωνικού ρατσισμού.
Στις μέρες μας το μοντέλο της μετανάστευσης έχει αλλάξει. Χιλιάδες πρόσφυγες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Ιράκ και την Παλαιστίνη, χωρίς να είναι εγκληματίες, ζητάνε μια καλύτερη ζωή γιατί στις χώρες τους επικρατεί πόλεμος και ολοκληρωτικά καθεστώτα.
Σε αυτόν τον πόλεμο συμμετέχει όλη η ευρωπαϊκή «οικογένεια» και μαζί τους κι η Ελλάδα (στο πλαίσιο των νατοϊκών δυνάμεων). Η Ευρώπη γνωρίζοντας ότι θα δεχτεί πολλά κύματα προσφύγων λόγω του πολέμου που η ίδια διεξάγει, αποφασίζει από κοινού να κλείσει τα σύνορα της στις χώρες, οι οποίες είναι οι κύριες πύλες για το ευρωπαϊκό όνειρο. Απαγορεύει έτσι στους πρόσφυγες την είσοδο σε άλλα κράτη.
Μια από αυτές τις πύλες εισόδου είναι η Ελλάδα, η οποία κάνει την βρώμικη δουλειά της Ε.Ε φυλακίζοντας τους μετανάστες σε κέντρα κράτησης και απορρίπτοντας της αιτήσεις πολιτικού ασύλου που αυτοί καταθέτουν. Το αντίτιμο για όλα αυτά είναι οι επιδοτήσεις που παίρνει η Ελλάδα από την Ε.Ε και τα ποσά που πληρώνουν οι μετανάστες για κάθε αίτηση πολιτικού ασύλου. Οι τακτικές απαγόρευσης που χρησιμοποιεί το ελληνικό κράτος είναι μεταξύ άλλων : ο τραμπουκισμός των Αφγανών από λιμενόμπατσους στην Πάτρα, όπως του ανώνυμου 19χρονου πριν λίγους μήνες του κόψανε το δάχτυλο. Στα σύνορα, που σύμφωνα με μαρτυρία 14χρονου αφγανού, η ελληνική ακτοφυλακή οδήγησε το φουσκωτό που επέβαινε μαζί με άλλους μετανάστες κοντά στις τούρκικες ακτές, το τρύπησε και το εγκατέλειψε χωρίς μηχανή και κουπιά. Είναι οι μαζικές απελάσεις λαθρομεταναστών στη διάρκεια της νύχτας μέσω του Έβρου, είναι η φωτιά στον καταυλισμό των Αφγανών στην Πάτρα, που άφησε περίπου 500 άστεγους στο δρόμο. Οι περιγραφές μεταναστών για τις συνθήκες επιβίωσης στα κέντρα κράτησης ταιριάζουν πιο πολύ με στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί. Όλος «ο πολιτισμένος» κόσμος τα είχε καταδικάσει με το τέλος του πολέμου. Τώρα πια είναι δίπλα μας. Μέσα εκεί στοιβάζονται εκατοντάδες άτομα ανεπιθύμητα για την Ευρώπη που μιας και δεν μπορεί πλέον να τους χρησιμοποιήσει, προσπαθεί με κάθε τρόπο να τους εξοντώσει.
Αυτοί οι λαοί είναι στην χαμηλότερη τάξη είναι στον πάτο του βαρελιού, είναι οι άνθρωποι που ζητούν μια καλύτερη ζωή, μια ίση μεταχείριση και το σημαντικότερο είναι άνθρωποι που δεν έχουν διαπράξει κανένα έγκλημα.
Αν θεωρήσουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι κομμάτι του προλεταριάτου, όπως και εμείς, που δέχεται πόλεμο θα καταλάβουμε ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο δικό τους, αλλά και δικό μας θα καταλάβουμε μέχρι που μπορεί να φτάσει ο καπιταλισμός και τι μέτρα μπορεί να χρησιμοποιήσει, θα καταλάβουμε ότι ο πόλεμος είναι ταξικός και κάποια στιγμή στο χρόνο θα τον βιώσουμε και εμείς, όπως κι αυτοί.
Εκπαίδευση και ιεραρχία
Η εκπαίδευση αποτελεί έναν θεσμό μέσα από τον οποίο το κράτος επιχειρεί να επιβάλλει ,από νεαρή ηλικία, στους νέους την πειθαρχία και κατ’ επέκταση την υπακοή. Η δομή της εκπαιδευτικής διαδικασίας, όντας βασισμένη στη βία της ιεραρχίας, δεν προσφέρει ερεθίσματα προς την όξυνση του κριτικού πνεύματος με αποτέλεσμα οι έφηβοι αποδέχονται άκριτα τον κόσμο της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης ως ορθό. Εκεί προβάλλονται πρότυπα που ευνοούν σκέψεις του στυλ : «Έτσι είναι, και αν σου αρέσει.», «Καταλαβαίνω τι λες, μα δεν γίνεται τίποτα.» και κυρίως «Ποιος είσαι εσύ που θα αλλάξεις τον κόσμο;;».
Παράλληλα μέσα στα σχολεία διαιωνίζονται ο ρατσισμός και κατά συνέπεια ο εθνικισμός –φαινόμενα που, αν μη τι άλλο, εξυπηρετούν τα αστικά συμφέροντα. Σε αυτό συμβάλλουν τα ρατσιστικά σχόλια των δασκάλων και καθηγητών που παρουσιάζουν παντελή έλλειψη παιδαγωγικής εκπαίδευσης, οι παρελάσεις και οι εθνικές γιορτές -για τις οποίες έχει συμπεριληφθεί και κάποιο κείμενο στο υπάρχον έντυπο- και τέλος ο διαχωρισμός των μαθητών σε καλούς και κακούς, ικανούς και ανίκανους, συνεσταλμένους και ανυπάκουους.
Τον παραπάνω διαχωρισμό, το κράτος φαίνεται να επεκτείνει και με την ύπαρξη των φροντιστηριακών μονάδων καθώς και με την αναγνώριση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Όποιος μαθητής δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να παρακολουθήσει μαθήματα φροντιστηρίου δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα θέματα των πανελληνίων εξετάσεων. Στον βωμό της προετοιμασίας για αυτές, ο ελεύθερος χρόνος του έφηβου μαθητή εκμηδενίζεται, οποιαδήποτε παράλληλη δραστηριότητα είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Ταυτόχρονα ο στείρος ανταγωνισμός που προϋποθέτουν οι εξετάσεις προβάλλει άμεσα τον ατομικισμό. Το σλόγκαν «Η αποτυχία σου-Η επιτυχία μου» δίνει και παίρνει με την πλειοψηφία νέων να εθίζονται σε αυτόν τον τρόπο σκέψης για την υπόλοιπη ζωή τους. Έτσι ο άνθρωπος στην προσπάθεια του να αποκατασταθεί επαγγελματικά και να ικανοποιήσει τις υλικές του ανάγκες, θυσιάζει την ανιδιοτέλεια στις σχέσεις του με τους άλλους. Με αυτόν τον τρόπο -βέβαια- αλλοιώνεται η διαδικασία διαμόρφωσης υγιούς χαρακτήρα. Τέλος, μετά από αυτήν την ψυχοφθόρα προετοιμασία για τις πανελλήνιες, ο νέος καλείται να ψηφίσει –χωρίς να έχει προηγηθεί η παραμικρή πολιτική ενημέρωση. Τι κάνει τελικά ;;Ακολουθεί τις πολιτικές πεποιθήσεις της οικογένειας διαιωνίζοντας τη μιζέρια που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας.
Ενάντια σε κάθε διαχωρισμό των μαθητών και σε κάθε κάθαρμα που επιχειρεί να μας εθίσει την κυριαρχία του, συνεπώς να διαιωνίσει την κοινωνική ειρήνη.
…ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ…
Παράλληλα μέσα στα σχολεία διαιωνίζονται ο ρατσισμός και κατά συνέπεια ο εθνικισμός –φαινόμενα που, αν μη τι άλλο, εξυπηρετούν τα αστικά συμφέροντα. Σε αυτό συμβάλλουν τα ρατσιστικά σχόλια των δασκάλων και καθηγητών που παρουσιάζουν παντελή έλλειψη παιδαγωγικής εκπαίδευσης, οι παρελάσεις και οι εθνικές γιορτές -για τις οποίες έχει συμπεριληφθεί και κάποιο κείμενο στο υπάρχον έντυπο- και τέλος ο διαχωρισμός των μαθητών σε καλούς και κακούς, ικανούς και ανίκανους, συνεσταλμένους και ανυπάκουους.
Τον παραπάνω διαχωρισμό, το κράτος φαίνεται να επεκτείνει και με την ύπαρξη των φροντιστηριακών μονάδων καθώς και με την αναγνώριση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Όποιος μαθητής δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να παρακολουθήσει μαθήματα φροντιστηρίου δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα θέματα των πανελληνίων εξετάσεων. Στον βωμό της προετοιμασίας για αυτές, ο ελεύθερος χρόνος του έφηβου μαθητή εκμηδενίζεται, οποιαδήποτε παράλληλη δραστηριότητα είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Ταυτόχρονα ο στείρος ανταγωνισμός που προϋποθέτουν οι εξετάσεις προβάλλει άμεσα τον ατομικισμό. Το σλόγκαν «Η αποτυχία σου-Η επιτυχία μου» δίνει και παίρνει με την πλειοψηφία νέων να εθίζονται σε αυτόν τον τρόπο σκέψης για την υπόλοιπη ζωή τους. Έτσι ο άνθρωπος στην προσπάθεια του να αποκατασταθεί επαγγελματικά και να ικανοποιήσει τις υλικές του ανάγκες, θυσιάζει την ανιδιοτέλεια στις σχέσεις του με τους άλλους. Με αυτόν τον τρόπο -βέβαια- αλλοιώνεται η διαδικασία διαμόρφωσης υγιούς χαρακτήρα. Τέλος, μετά από αυτήν την ψυχοφθόρα προετοιμασία για τις πανελλήνιες, ο νέος καλείται να ψηφίσει –χωρίς να έχει προηγηθεί η παραμικρή πολιτική ενημέρωση. Τι κάνει τελικά ;;Ακολουθεί τις πολιτικές πεποιθήσεις της οικογένειας διαιωνίζοντας τη μιζέρια που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας.
Ενάντια σε κάθε διαχωρισμό των μαθητών και σε κάθε κάθαρμα που επιχειρεί να μας εθίσει την κυριαρχία του, συνεπώς να διαιωνίσει την κοινωνική ειρήνη.
…ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ…
Για τις παρελάσεις και τις εθνικές γιορτές
Το παρακάτω κείμενο αντλούμε από το βιβλίο του Φίλλιπα Κυρίτση «Το τρελόχαρτο» καθώς ταυτίζεται με τις απόψεις μας περί των παρελάσεων.
«Οι γιορτές του θανάτου, οι λεγόμενες «εθνικές γιορτές», ήταν πάντα για τους Έλληνες κάτι στο οποίο τους υποχρεώνουν να συμμετέχουν και να εξοικειώνονται με αυτό από τα πρώτα, κιόλας, παιδικά τους χρόνια. Παπάδες με καντήλια, θυμιατήρια, λάβαρα και εικόνες παρελαύνουν θριαμβευτικά στους δρόμους, πίσω από τους στρατοκράτες, μπάτσοι και πολιτικοί με βήμα κυρίαρχου, πιο πίσω παιδιά του δημοτικού και του γυμνασίου ντυμένα καραγκιοζίστικα ή ισοπεδωμένα μέσα στην ομοιόμορφη εμφάνιση που επιβάλλεται στις φασιστικές νεολαίες, πιο πίσω μάζες λαού, και στα πλευρά του όλου θιάσου στρατιώτες πάνοπλοι, ή μπάτσοι, να σπρώχνουν προς τα πίσω υστερικά πλήθη λάου, που προσπαθούν να αγγίξουν τον κύριο όγκο της παρέλασης, όπως τα μυρμήγκια που μαζεύονται κατά χιλιάδες γύρω από το πτώμα ενός μεγάλου εντόμου. Μέσα σε τέτοιες θορυβώδεις εκδηλώσεις μαζικής παράνοιας, τα παιδιά μαθαίνουν να μην είναι τίποτα παραπάνω από ασήμαντα μικροσκοπικά εξαρτήματα ενός τεράστιου, χαοτικού και παντοδύναμου μηχανισμού. Όποιο από τα παιδιά αυτά επιχειρήσει να ξεχωρίσει από την μάζα βρίσκεται αμέσως αντιμέτωπο με, και συνθλίβεται τελικά από, τις συμπληγάδες πέτρες που αποτελούν οι θεσμοί πατρίς-θρησκεία-οικογένεια.
«Οι γιορτές του θανάτου, οι λεγόμενες «εθνικές γιορτές», ήταν πάντα για τους Έλληνες κάτι στο οποίο τους υποχρεώνουν να συμμετέχουν και να εξοικειώνονται με αυτό από τα πρώτα, κιόλας, παιδικά τους χρόνια. Παπάδες με καντήλια, θυμιατήρια, λάβαρα και εικόνες παρελαύνουν θριαμβευτικά στους δρόμους, πίσω από τους στρατοκράτες, μπάτσοι και πολιτικοί με βήμα κυρίαρχου, πιο πίσω παιδιά του δημοτικού και του γυμνασίου ντυμένα καραγκιοζίστικα ή ισοπεδωμένα μέσα στην ομοιόμορφη εμφάνιση που επιβάλλεται στις φασιστικές νεολαίες, πιο πίσω μάζες λαού, και στα πλευρά του όλου θιάσου στρατιώτες πάνοπλοι, ή μπάτσοι, να σπρώχνουν προς τα πίσω υστερικά πλήθη λάου, που προσπαθούν να αγγίξουν τον κύριο όγκο της παρέλασης, όπως τα μυρμήγκια που μαζεύονται κατά χιλιάδες γύρω από το πτώμα ενός μεγάλου εντόμου. Μέσα σε τέτοιες θορυβώδεις εκδηλώσεις μαζικής παράνοιας, τα παιδιά μαθαίνουν να μην είναι τίποτα παραπάνω από ασήμαντα μικροσκοπικά εξαρτήματα ενός τεράστιου, χαοτικού και παντοδύναμου μηχανισμού. Όποιο από τα παιδιά αυτά επιχειρήσει να ξεχωρίσει από την μάζα βρίσκεται αμέσως αντιμέτωπο με, και συνθλίβεται τελικά από, τις συμπληγάδες πέτρες που αποτελούν οι θεσμοί πατρίς-θρησκεία-οικογένεια.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)