Εκπαίδευση και ιεραρχία

Η εκπαίδευση αποτελεί έναν θεσμό μέσα από τον οποίο το κράτος επιχειρεί να επιβάλλει ,από νεαρή ηλικία, στους νέους την πειθαρχία και κατ’ επέκταση την υπακοή. Η δομή της εκπαιδευτικής διαδικασίας, όντας βασισμένη στη βία της ιεραρχίας, δεν προσφέρει ερεθίσματα προς την όξυνση του κριτικού πνεύματος με αποτέλεσμα οι έφηβοι αποδέχονται άκριτα τον κόσμο της εξουσίας, της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης ως ορθό. Εκεί προβάλλονται πρότυπα που ευνοούν σκέψεις του στυλ : «Έτσι είναι, και αν σου αρέσει.», «Καταλαβαίνω τι λες, μα δεν γίνεται τίποτα.» και κυρίως «Ποιος είσαι εσύ που θα αλλάξεις τον κόσμο;;».
Παράλληλα μέσα στα σχολεία διαιωνίζονται ο ρατσισμός και κατά συνέπεια ο εθνικισμός –φαινόμενα που, αν μη τι άλλο, εξυπηρετούν τα αστικά συμφέροντα. Σε αυτό συμβάλλουν τα ρατσιστικά σχόλια των δασκάλων και καθηγητών που παρουσιάζουν παντελή έλλειψη παιδαγωγικής εκπαίδευσης, οι παρελάσεις και οι εθνικές γιορτές -για τις οποίες έχει συμπεριληφθεί και κάποιο κείμενο στο υπάρχον έντυπο- και τέλος ο διαχωρισμός των μαθητών σε καλούς και κακούς, ικανούς και ανίκανους, συνεσταλμένους και ανυπάκουους.
Τον παραπάνω διαχωρισμό, το κράτος φαίνεται να επεκτείνει και με την ύπαρξη των φροντιστηριακών μονάδων καθώς και με την αναγνώριση των ιδιωτικών πανεπιστημίων. Όποιος μαθητής δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να παρακολουθήσει μαθήματα φροντιστηρίου δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα θέματα των πανελληνίων εξετάσεων. Στον βωμό της προετοιμασίας για αυτές, ο ελεύθερος χρόνος του έφηβου μαθητή εκμηδενίζεται, οποιαδήποτε παράλληλη δραστηριότητα είναι αδύνατο να πραγματοποιηθεί. Ταυτόχρονα ο στείρος ανταγωνισμός που προϋποθέτουν οι εξετάσεις προβάλλει άμεσα τον ατομικισμό. Το σλόγκαν «Η αποτυχία σου-Η επιτυχία μου» δίνει και παίρνει με την πλειοψηφία νέων να εθίζονται σε αυτόν τον τρόπο σκέψης για την υπόλοιπη ζωή τους. Έτσι ο άνθρωπος στην προσπάθεια του να αποκατασταθεί επαγγελματικά και να ικανοποιήσει τις υλικές του ανάγκες, θυσιάζει την ανιδιοτέλεια στις σχέσεις του με τους άλλους. Με αυτόν τον τρόπο -βέβαια- αλλοιώνεται η διαδικασία διαμόρφωσης υγιούς χαρακτήρα. Τέλος, μετά από αυτήν την ψυχοφθόρα προετοιμασία για τις πανελλήνιες, ο νέος καλείται να ψηφίσει –χωρίς να έχει προηγηθεί η παραμικρή πολιτική ενημέρωση. Τι κάνει τελικά ;;Ακολουθεί τις πολιτικές πεποιθήσεις της οικογένειας διαιωνίζοντας τη μιζέρια που χαρακτηρίζει την κοινωνία μας.


Ενάντια σε κάθε διαχωρισμό των μαθητών και σε κάθε κάθαρμα που επιχειρεί να μας εθίσει την κυριαρχία του, συνεπώς να διαιωνίσει την κοινωνική ειρήνη.

…ΠΑΙΔΕΙΑ ΜΑΣ Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ…