Για τις παρελάσεις και τις εθνικές γιορτές

Το παρακάτω κείμενο αντλούμε από το βιβλίο του Φίλλιπα Κυρίτση «Το τρελόχαρτο» καθώς ταυτίζεται με τις απόψεις μας περί των παρελάσεων.
«Οι γιορτές του θανάτου, οι λεγόμενες «εθνικές γιορτές», ήταν πάντα για τους Έλληνες κάτι στο οποίο τους υποχρεώνουν να συμμετέχουν και να εξοικειώνονται με αυτό από τα πρώτα, κιόλας, παιδικά τους χρόνια. Παπάδες με καντήλια, θυμιατήρια, λάβαρα και εικόνες παρελαύνουν θριαμβευτικά στους δρόμους, πίσω από τους στρατοκράτες, μπάτσοι και πολιτικοί με βήμα κυρίαρχου, πιο πίσω παιδιά του δημοτικού και του γυμνασίου ντυμένα καραγκιοζίστικα ή ισοπεδωμένα μέσα στην ομοιόμορφη εμφάνιση που επιβάλλεται στις φασιστικές νεολαίες, πιο πίσω μάζες λαού, και στα πλευρά του όλου θιάσου στρατιώτες πάνοπλοι, ή μπάτσοι, να σπρώχνουν προς τα πίσω υστερικά πλήθη λάου, που προσπαθούν να αγγίξουν τον κύριο όγκο της παρέλασης, όπως τα μυρμήγκια που μαζεύονται κατά χιλιάδες γύρω από το πτώμα ενός μεγάλου εντόμου. Μέσα σε τέτοιες θορυβώδεις εκδηλώσεις μαζικής παράνοιας, τα παιδιά μαθαίνουν να μην είναι τίποτα παραπάνω από ασήμαντα μικροσκοπικά εξαρτήματα ενός τεράστιου, χαοτικού και παντοδύναμου μηχανισμού. Όποιο από τα παιδιά αυτά επιχειρήσει να ξεχωρίσει από την μάζα βρίσκεται αμέσως αντιμέτωπο με, και συνθλίβεται τελικά από, τις συμπληγάδες πέτρες που αποτελούν οι θεσμοί πατρίς-θρησκεία-οικογένεια.