ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ

Με αφορμή τα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων, τον θάνατο του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και το ξέσπασμα λαϊκής οργής που ακολούθησε παραθέτουμε το παρακάτω κείμενο ενάντια στην κρατική και παρακρατική βία.
Τέτοια γεγονότα ωμής κρατικής βαναυσότητας έχουν υπάρξει πολλάκις και στο παρελθόν με τραγικότερο όλων τη στυγερή δολοφονία του, επίσης, δεκαπεντάχρονου τότε Μιχάλη Καλτεζά εν έτει 1985 στο Χημείο. Ο θάνατος του νεαρού προηγήθηκε ενός σύσσωμου ξεσηκωμού της ελληνικής νεολαίας. Παρόλα αυτά, στις αρχές της επόμενης δεκαετίας ο θύτης του μικρού παιδιού Μελλίστας , όχι μονάχα αθωώθηκε αλλά πολύ σύντομα επανατοποθετήθηκε στον δημόσιο τομέα αποδεικνύοντας την απροκάλυπτη συγκάλυψη αυτού του γεγονότος από την πλευρά της κυβέρνησης.
Βέβαια το περιστατικό του άδικου χαμού του Αλέξη δεν μπορεί να θεωρηθεί ως «μεμονωμένο»-χαρακτηρισμός που χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές από κρατικούς φορείς, συμπεριλαμβανομένων και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης. Η εκπαίδευση που λαμβάνουν οι δυνάμεις καταστολής είναι από φύση της μία μορφή πλύσης εγκεφάλου. Εθίζει τους εκπαιδευόμενους στην φονταμενταλιστική υπεράσπιση των «δημοκρατικών» νόμων ενός Συντάγματος θεσπισμένο από την ιδιοκτητική τάξη και συγκρουόμενο καθημερινά με το προλεταριάτο (εργατική τάξη).Συνεπώς, οι τραυματισμοί και οι θάνατοι μαθητών, φοιτητών και εργαζομένων δεν είναι τυχαία φαινόμενα καθώς αυτοί είναι που έρχονται αντιμέτωποι με τα κρατικά συμφέροντα, επομένως και με την αστυνομία.
Παράλληλα με τις δυνάμεις καταστολής οι εξεγερμένοι έχουν να αντιμετωπίσουν και τις παρακρατικές οργανώσεις. Αυτές έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους είτε ως «αγανακτισμένοι πολίτες», όπως στην πόλη της Πάτρας όπου επιχείρησαν να διακόψουν την κατάληψη ενός τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού, είτε ως προβοκάτορες κουκουλοφόροι που λεηλατούσαν μικρομεσαίες επιχειρήσεις, είτε –τέλος- ως συνεργάτες των ΜΑΤ κατά τη διάρκεια των συμπλοκών.
Καταλήγοντας, μονάχα ως κωμικοτραγική θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η στάση της ελληνικής αστυνομίας επιλέγοντας να συλλάβει διαδηλωτές μαθητές και όχι μόνο οι οποίοι εξέφραζαν την οργή τους για τα διαδραματισμένα γεγονότα και βρίσκονται σε ένα καθεστώς ομηρίας, αντιμέτωποι με τον τρομονόμο.

ΚΑΜΙΑ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ