Αφήγηση σχετικά με τις επικρατούσες νεολαιϊστικές απόψεις

Είχα συνηθίσει από μικρός σε τέτοια ζωή. Οι γονείς μου, αδιάφοροι όπως ήταν, δεν μου έδωσαν ποτέ το έναυσμα να ασχοληθώ με τα γράμματα. Θυμάμαι ότι, όταν ήμουν μαθητής αυτό που με ένοιαζε περισσότερο ήταν το πως θα αποκτούσα κοινωνική αναγνώριση, όπως έβλεπα ότι έκαναν και οι ήρωες στην τηλεόραση. Αληθινούς φίλους δεν είχα. Μονάχα κάτι παιδιά που βγαίναμε έξω μαζί, όχι γιατί ταιριάζαμε, αλλά γιατί αυτό μας βοηθούσε να γινόμαστε αποδεχτοί στο υπόλοιπο περιβάλλον. Οι συζητήσεις μας ανακυκλώνονταν γύρω από τα ίδια θέματα: οπαδιλίκι, γκόμενες και τηλεόραση. Σύχναζα σε μαγαζιά που σύχναζε η υπόλοιπη νεολαία και ανταποκρινόμουν ικανοποιητικά στις επιταγές της μόδας για να προκαλώ εντύπωση. Εκείνα τα χρόνια ήταν που ξεκίνησα και το κάπνισμα. Ναι, μου άρεσε πάρα πολύ η εικόνα αυτού του μάγκα με το τσιγαράκι!
Στο σχολείο τα πήγαινα μέτρια. Ωστόσο, κατάφερα, με λίγη βοήθεια, να περάσω σε μια σχολή. Δεν είχα στόχο να σπουδάσω, απλώς ήθελα να αλλάξω παραστάσεις. Τη μέρα που πήγα να γραφτώ για τα μαθήματα με πλησίασε ένας παράξενος τύπος. Μου υποσχέθηκε πως θα μου προσέφερε όλα όσα χρειαζόμουν (χλιδάτα πάρτυ, γυναίκες, έτοιμες εργασίες...) με αντάλλαγμα να ακολουθήσω την κομματική του παράταξη. Δεν είχα ιδέα από αυτά, αλλά εντυπωσιάστηκα και δέχθηκα την πρότασή του αμέσως, σκεπτόμενος πως δεν είχα τίποτε να χάσω. Έτσι, όταν έφτασε ο καιρός να ψηφίσω, έκανα αυτό που μου είπαν.
Μετά από λίγα χρόνια εγκατέλειψα το πανεπιστήμιο, άλλωστε ποτέ δεν το είχα συμπαθήσει. Πήγα να εγκατασταθώ σε μια μεγάλη πόλη γιατί άκουσα πως εκεί μπορεί να βγάλει κανείς εύκολα χρήματα. Όμως απογοητεύτηκα. Πέρασε ένας χρόνος και δεν βρήκα κάτι που να μου αρέσει. Σε μια συζήτηση άκουσα κάποιον να λέει πως για την ανεργία φταίνε οι ξένοι. Ήμουν αγανακτισμένος και τον πίστεψα. Έτσι, λοιπόν, άρχισα να τους βλέπω με αντιπάθεια. Πλέον ήξερα ποιοι ήταν η αιτία των προβλημάτων μου..
Σήμερα στα 35 μου χρόνια είμαι ακόμα άνεργος. Δεν έχω οικογένεια, ούτε φίλους, γιατί ποτέ μου δεν είχα αξίες. Οι σχέσεις που δημιούργησα ήταν επιφανειακές, στα πλαίσια της ηδονής και του συμφέροντος. Όμως δε νιώθω μόνος. Ξέρω πολύ καλά πως υπάρχουν χιλιάδες ακόμα νέοι που κάνουν ζωή όμοια με τη δική μου. Και φοβάμαι γι' αυτό! Εδώ και μερικά χρόνια οι απόψεις μου έχουν αλλάξει ριζικά. Συνειδητοποιώ πως οι ανάγκες του ανθρώπου δεν είναι μόνο υλικές και σωματικές, αλλά πολύ περισσότερο πνευματικές. Δίχως την κριτική σκέψη κατάντησα αντικείμενο εκμετάλλευσης και παρασύρθηκα με μεγάλη ευκολία σε ανούσιες πράξεις, με αποτέλεσμα να ζω μία ψεύτικη ζωή. Κατάλαβα πως εχθρός μου δεν ήταν οι μετανάστες, ούτε οι οπαδοί της αντίπαλης ομάδας. Ο πραγματικός εχθρός είναι το οργανωμένο έγκλημα των εξουσιαστών. Αυτοί, με την προβολή καταναλωτικών-ηδονοθηρικών προτύπων και με προπαγανδιστικές ενέργειες, είναι που θέλουν να αποπροσανατολίσουν τα λαϊκά στρώματα από τα κοινωνικά προβλήματα και να τους μετατρέψουν σε παθητικούς δέκτες των μυνημάτων τους. Και δυστυχώς το έχουν καταφέρει…